Paus Franciscus krijgt veel lof omdat hij een baanbrekende promotor is van de rol van vrouwen in de Kerk, maar is dat werkelijk het geval?
Door Robert Mickens La Croix International, brief uit Rome
Italië viert dit jaar de “Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen” met een groter gevoel van urgentie en verontwaardiging dan ooit tevoren sinds het jaarlijkse evenement in 1981 begon en in 2000 onder officiële VN-sponsoring kwam.
De afgelopen dagen, in de aanloop naar de internationale dag van 25 november, zijn er in het hele land protesten en wakes geweest over de dood van Giulia Cecchettin, een 22-jarige universiteitsstudente uit de buurt van Venetië, die op brute wijze werd geslagen en doodgestoken door haar even oude ex-vriend. Haar levenloze lichaam werd op 18 november gevonden, zeven dagen nadat zij en de jongeman vermist waren.
Cecchettin was dit jaar het 102e slachtoffer van vrouwenmoord in Italië en een van de ongeveer vijftig vrouwen die door een (ex-)partner werden vermoord. Haar verwarde ex-vriend werd uiteindelijk op de vlucht gearresteerd in Duitsland.
Paus Franciscus, die onverbiddelijk is in zijn wekelijkse veroordeling van de oorlogen die nu in Oekraïne en het Heilige Land woeden, heeft tot nu toe niet specifiek melding gemaakt van de moord op Cecchettin. Maar tijdens een bijeenkomst met een vereniging van Italiaanse journalisten op 23 november maakte hij wat een duidelijke verwijzing leek naar haar zaak. “We zien uit het trieste nieuws van deze tijd, uit het vreselijke nieuws over geweld tegen vrouwen, hoe dringend het is om respect en zorg op te voeden: om mannen te vormen die in staat zijn tot gezonde relaties”, zei de paus.
Een gebrek aan geloofwaardigheid
Veel vrouwen in Italië hoopten dat Franciscus tijdens zijn zondagse Angelus-toespraak op 26 november specifieker zou zijn over de Cecchettin-tragedie. Niet alle vrouwen echter.
Lucetta Scaraffia, een bekende historicus en schrijfster die een aantal jaren de oprichter en redacteur was van de maandelijkse vrouwenbijlage in L’Osservatore Romano , gelooft dat wat de paus of welke andere katholieke leider ook zou zeggen, niet geloofwaardig zou zijn.“De Kerk kan om een heel eenvoudige reden niet over deze kwestie spreken: de katholieke wereld zit vol met gevallen van misbruik tegen vrouwelijke religieuzen die ze verborgen houdt”, zei ze in een interview dat op 23 november werd gepubliceerd in de Italiaanse editie van de Huffington Post . “Het is een kwestie waar paus Franciscus niet eens rekening mee heeft gehouden. Sterker nog, hij beschermt misbruikers zoals Rupnik. Geconfronteerd met deze epidemie van vrouwenmoorden is het beter voor hen (kerkleiders) om te zwijgen”, zei de 75-jarige oude Scaraffia.Haar verwijzing had uiteraard betrekking op Marko Rupnik, de voormalige jezuïetkunstenaar en vriend van Franciscus, die door meer dan twintig vrouwen (voornamelijk religieuze zusters) is beschuldigd van seksueel of psychologisch misbruik. Het Vaticaan weigerde eerder dit jaar een proces tegen Rupnik te starten, vermoeden sommigen op aandringen van de paus. En hoewel Franciscus daar eind oktober op terugkwam door het Dicasterie voor de Geloofsleer te instrueren om de oorspronkelijke onderzoeken en informatie over de beschuldigingen van misbruik te ‘herzien’, is het niet duidelijk wat er momenteel wordt gedaan.
Patriarchale vrouwenhaat
Scaraffia, die in het Huffington Post- interview (helaas en met goede reden) uiterst kritisch was over de Argentijnse paus over een aantal andere kwesties , hekelde hem ook omdat hij zich niet uitsprak ter verdediging van vrouwen in Iran die gevangen worden gezet en zelfs vermoord opkomen tegen de patriarchale vrouwenhaat van de Islamitische republiek door te weigeren hoofddoeken te dragen en zich te houden aan andere maatregelen die hen discrimineren. ‘Iraanse vrouwen,’ zei ze. “Voor hem is het alsof ze niet bestaan.”
Sommigen zullen deze bewering als oneerlijk beschouwen. Verwijzend naar de Internationale Dag voor de Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen in 2022 veroordeelde Franciscus dergelijk geweld als “een sociale plaag”. Hij zei dat het “gelinkt was aan culturele attitudes, diepgewortelde mentaliteiten en vooroordelen”. Maar wat hij nooit heeft gezegd is dat het het patriarchaat is – precies het soort dat diep verankerd is in de (anachronistische) structuren van de katholieke kerk – dat juist die houdingen, mentaliteiten en vooroordelen die hij afkeurt, in stand helpt houden en aanwakkeren. En dit opent de bredere kwestie van de rol van vrouwen in de Kerk.
Paus’ promotie van vrouwen is “helemaal nep”
“Wat betreft de rol van vrouwen in de Kerk doet paus Franciscus absoluut niets. Het is allemaal nep”, zei Scaraffia. Ze benadrukte dat de relatief weinige vrouwen die sleutelposten in het Vaticaan hebben gekregen “gekozen zijn door de geestelijkheid” en “uiterst gehoorzaam” zijn, waarbij ze opmerkte dat “ze niets zullen veranderen”. En ze bekritiseerde de paus omdat hij geen gebruik maakte van de inzichten van valide en competente organisaties van katholieke vrouwen die zich in zijn achtertuin bevinden – met name de in Rome gevestigde Internationale Unie van Vrouwelijke Oversten Generaal (UISG). Ze zei dat dergelijke groepen “zeer actief en belangrijk zijn, maar dat er nooit naar wordt geluisterd of geraadpleegd”.”Als vrouwen iets te zeggen hebben, wordt er niet naar hen geluisterd”, vervolgde Scaraffia. In plaats daarvan zei ze dat de paus en zijn assistenten van het Vaticaan alleen “gehoorzame nonnen kiezen die altijd lachen”, en noemde het hun “fundamentele eigenschap” of kwalificatie.‘ Het enige wat Franciscus had kunnen doen was het diaconaat voor vrouwen openstellen, maar dat deed hij niet’, zei ze. “Hij creëerde een commissie die een document opleverde dat geheim blijft. Nu is hij bezig met het opzetten van een nieuwe commissie. Jij weet beter dan ik dat wanneer je de ene commissie na de andere opricht, dat is omdat je wilt vertragen”, concludeerde ze.
Een oudere Italo-Argentijnse geestelijke
Natuurlijk zal niet iedereen het met Lucetta Scaraffia eens zijn, maar zij spreekt wel met een grote mate van geloofwaardigheid over de kwestie van vrouwen in de kerk. En haar kritiek op de paus over deze kwestie weerspiegelt die van heel veel katholieke vrouwen, zelfs degenen die weigeren (zoals zij) de Kerk te verlaten. Ter verdediging van de paus heeft hij geprobeerd de aanwezigheid van vrouwen binnen het Vaticaan op zijn minst te vergroten door hen een meer publieke en zichtbare rol te geven. Maar laten we eerlijk zijn: de lat lag extreem laag toen hij hier tien jaar geleden arriveerde. Er is nog steeds geen groot dicasterie van de curie met een vrouw aan de top van wat een piramidale en hiërarchische structuur blijft. En dat is totaal niet in overeenstemming met het leven en de realiteit in de westerse wereld en de meeste andere plaatsen op aarde, met uitzondering van extremistische theocratieën, zoals bijvoorbeeld Iran. Eerlijk gezegd is het moeilijk te verwachten dat een Italiaans-Argentijnse geestelijke, die over een paar weken 87 jaar oud wordt, een voorvechter van vrouwenrechten in de kerk zal zijn. Hij groeide op in een tijdperk waarin de twee culturen die hem hielpen vormen – de Italiaanse en de Latijns-Amerikaanse – nog steeds opgezadeld waren met de bagage van machismo en mannelijk chauvinisme. Om nog maar te zwijgen van de kerkelijke cultuur die hij (een paus die zijn hoofd liturgische ceremonies tot aartsbisschop maakte!) zo vaak hekelt. Paus Franciscus houdt ervan om processen open te stellen, het wordt vaak herhaald. En misschien vindt hij dat dit wel ongeveer het beste is wat hij kan doen als het gaat om de veelzijdige kwestie van vrouwen en de Kerk. Schop het blikje op de weg en kijk hoe het zich in de loop van de tijd allemaal ontwikkelt. Het enige probleem daarmee is dat een andere paus langs kan komen en het proces kan beëindigen. Zeg niet dat het niet kan gebeuren. Er zijn al vreemdere dingen gebeurd.
Read more at: https://international.la-croix.com/news/letter-from-rome/the-myth-of-the-feminist-pope/18754
beeld> youtube