Het document Fiducia supplicans ademt een sterk pastoraal karakter, heeft dus oog voor de mens in zijn concrete omstandigheden. Dat moge blijken uit enkele fragmenten die we hier aanhalen.
De Kerk, zo zei het rapport, “moet ervoor terugdeinzen om haar pastorale praxis te baseren op de vaste aard van bepaalde leerstellige of disciplinaire schema’s, vooral wanneer deze leiden tot een narcistisch en autoritair elitarisme, waarbij men in plaats van te evangeliseren, anderen analyseert en classificeert.”…..
In termen van een geformaliseerd beleid is het niet gepast is voor een bisdom, bisschoppenconferentie of andere kerkelijke structuur om voortdurend en officieel procedures vast te stellen voor verschillende rituelen en praktijken.
Pastoors worden veeleer aangemoedigd om persoonlijke voorzichtigheid en wijsheid te betrachten door zich aan te sluiten bij het gebed “van degenen die, ook al zijn ze in een verbintenis die op geen enkele manier met een huwelijk te vergelijken is”, zich toch aan God willen toevertrouwen en om zijn hulp willen vragen. De vorm van deze zegening “mag echter niet ritueel worden vastgelegd door kerkelijke autoriteiten om te voorkomen dat er verwarring ontstaat met de zegening die eigen is aan het sacrament van het huwelijk”, aldus het rapport.
“God wijst nooit iemand af die hem benadert! Uiteindelijk biedt een zegen mensen een middel om hun vertrouwen in God te vergroten”, aldus de verklaring, waarin wordt gezegd dat de “pastorale gevoeligheid” van gewijde bedienaren het geven van spontane zegeningen mogelijk moet maken die niet in de kerkelijke regels zijn opgenomen.
Deze zegeningen moeten gezien worden als een uitdrukking van het moederhart van de Kerk… er is geen intentie om iets te legitimeren, maar eerder om je leven voor God open te stellen.”
Er mogen geen verdere reacties van het dicasterie worden verwacht over hoe de details of de praktijk van deze zegeningen moeten worden gereguleerd.
‘Elke zegening zal een gelegenheid zijn voor een hernieuwde verkondiging van de uitnodiging om steeds dichter bij de liefde van Christus te komen. Op deze manier zal elke broeder en elke zuster in staat zijn dat te voelen. In de Kerk zijn ze altijd pelgrims, altijd bedelaars, altijd geliefd en ondanks alles altijd gezegend.’
bron: Vatican News
beeld: https://.fotobehang.be