Deze week eindigt weer een liturgisch jaar. Zondag vieren wij de Eerste Adventszondag en daarmee een nieuw kerkelijk jaar. Dit liturgische seizoen van een maand heeft de neiging velen van ons te besluipen. Het verschijnt snel en gaat dan snel voorbij als de dagen bij ons korter worden, academische semesters ten einde lopen, het winkelseizoen versnelt en vakantiereisschema’s en seizoensstress zelfs de rustigste mensen tot een breekpunt brengen.
Gezien dit alles is het moeilijk om bij de betekenis van de Advent stil te staan. We zouden ons kunnen laten leiden door de trappistenmonnik, sociaal criticus, mysticus en auteur Fr. Thomas Merton. Hij schreef in de jaren zestig ‘Advent: Hoop of Waanidee?’ Hij daagt christenen uit om dieper na te denken over wat we vieren met Advent en daarna Kerstmis. Omarmen we de authentieke christelijke hoop of reduceren we deze liturgische tijd tot een viering van een oppervlakkig en vluchtig gevoel van optimisme?
Dit laatste, waar veel christenen denken dat het seizoen om draait, kan maar al te gemakkelijk worden ervaren als een ontsnappen uit de realiteit van het leven en de geschiedenis. Maar voor Merton is dat het tegendeel: “In de Advent vieren we de komst en zelfs de aanwezigheid van Christus in onze wereld. We getuigen van Zijn aanwezigheid, zelfs te midden van al haar ondoorgrondelijke problemen en tragedies. Ons Adventsgeloof is geen ontsnapping aan de wereld naar een mistig rijk van slogans en gemakken die beweren dat onze problemen onwerkelijk zijn en dat onze tragedies niet bestaan.”
De Advent wordt vaak bekeken door de lens van wat we luchtig het ‘Hallmark Channel Industrial Complex’ zouden kunnen noemen. Daarmee kan een beeld geschetst worden van weken waarin we stemmige liederen zingen, bij een warme haard of een avondwandeling tijdens een lichte sneeuwbui. of een stelletje dat kust onder de maretak of het openen van de luikjes van een adventskalender of iets dergelijks. We zijn ingesteld op gelukkige gedachten en om ons voor te bereiden op het kosmische verjaardagsfeestje van het kindje Jezus
Dit soort denken bewijst een slechte dienst aan de radicaliteit van wat we feitelijk vieren als een geloofsgemeenschap die bestaat in een gebroken en onrustige wereld.
God roept ons niet op om deze onvolmaakte en pijnlijke wereld te ontvluchten, maar er dieper in te gaan terwijl we streven naar sociale rechtvaardigheid en vrede naar het voorbeeld van Jezus Christus.
Merton legt uit: “Het is onze taak om Christus te zoeken en te vinden in onze wereld zoals die is, en niet zoals die zou kunnen zijn. Het feit dat de wereld anders is dan zij zou kunnen zijn, verandert niets aan de waarheid dat Christus daarin aanwezig is en dat zijn plan niet is verijdeld of veranderd: alles zal inderdaad worden gedaan volgens zijn wil. Onze advent is de viering van deze hoop. Wat onzeker is, is niet de ‘komst’ van Christus, maar onze eigen ontvangst van Hem, onze eigen reactie op Hem, onze eigen bereidheid en capaciteit om ‘uit te gaan en Hem te ontmoeten’.
Advent is niet bedoeld om onze aandacht af te leiden van de wereld en alles wat ons daarin stoort, van het oorlogsgeweld in landen als Oekraïne of het Midden-Oosten tot de plaatselijke voorbeelden van discriminatie, uitsluiting of schade. In plaats daarvan is Advent een tijd om te herinneren dat God ongedwongen en vrijwillig deze wereld is binnengekomen, en dat de komst van Christus als kwetsbaar kind een daad van solidariteit is met alle mensen, maar vooral met degenen die zich in de meest precaire posities in de samenleving bevinden.
bron: Naar een artikel in https://www.ncronline.org/opinion/ncr-voices/what-meaning-advent-our-broken-world
beeld: deroerom.nl
Lees ook in het Nederlands Dagblad: dit-kun-je-lezen-kijken-luisteren-of-doen-om-advent-meer-bete