Een lieve vriendin maakte zich onlangs een beetje boos toen we het toevallig over bijzondere
dagen hadden. Veelal onzin, vond ze: de Dag van de Postzegel, de Dag van de IJsbeer, de Dag
van de Congierge, Wereldmelkdag, Moederdag en Vaderdag, de Dag van de Doktersassistente, Secretaressedag ; dat soort dagen.
Ze is zelf secretaresse geweest, een goede. Niet zo ’n muts die op een gegeven moment de
telefoon niet meer opnam. Toen haar baas op hoge toon vroeg waarom ze dat niet deed,
antwoordde ze: ‘Waarom zou ik? Het is toch altijd voor u’.
Het is verbluffend hoeveel internationale en nationale herdenkingsdagen er bestaan. Veel van
die dagen hebben iets schijnheiligs, zoals Moederdag. Als je van je moeder houdt kun je haar
dat het hele jaar door laten merken. En niet alleen op die ene dag dat het de middenstand goed
uitkomt.
Afgelopen woensdag was het Valentijnsdag; ook zo’n flauwekuldag. Grappig dat het daags
erna de Dag van de Betaalde Liefde was; een ode aan de sekswerkers. Al zul je mij niet met
een bos rode rozen over de Wallen zien lopen…
Ik heb niks met Valentijn. Ik zou ook niet kunnen kiezen welke, want er zijn meerdere
Valentijns geweest; allemaal vroegchristelijke bisschoppen en/of martelaren: Valentinus van
Rome, van Terni, van Passau en van Tongeren.
De Red Lion Inn in Stockbridge, in de Amerikaanse staat Massachusetts, is een bijzonder
hotel. Het bestaat al sinds 1773, al was het toen weinig meer dan een drukbezochte taveerne,
‘n eenvoudig logement waar de koetsiers van de postkoetsen op de doorgaande weg naar
Boston van paarden verwisselden. Precies een eeuw later was het een echt hotel geworden, met slaapgelegenheid voor meer dan honderd gasten.
In 1896 brandde het hotel grotendeels af, maar al een jaar later werd de nieuwbouw geopend.
Sindsdien is het een heerlijke moderne/ouderwetse Inn gebleven met een hoog Laura Ashley-
gehalte: overal bloemetjesmotieven, veel antiek, prenten en schilderijen, tastbare nostalgie,
een huiskat die in de wintermaanden prominent voor de open haard in de grote lounge ligt en
nog steeds die rode leeuw als huismerk.
De romantiek druipt ervan af. Niet verwonderlijk dus dat de Inn verleidelijke Valentijns-
arrangementen heeft. Zoals een diner voor twee in de lift, zo’n helemaal uit de tijd geraakte
glazen kooitje in het midden van het trappenhuis, met een smeedijzeren hekje en twee smalle
klapdeurtjes.
De Inn heeft zo’n liftje en daar kunnen verliefde stelletjes hun Valentijn in vieren.
Ze kunnen er weliswaar hun kont niet keren met een tafeltje en twee stoelen, maar het schijnt
hartstikke knus te zijn.
Je kunt ermee naar de derde verdieping en op elke verdieping een nieuw gerecht laten
serveren. Maar je kunt ook op de begane grond blijven. Inkijk heb je sowieso.
Ik las een paar weken geleden een aardig muurgedichtje wat wel bij Valentijn past:
Roze bril
Als ik jou correct zie
neig je naar perfectie
Als ik jou perfect zie
behoef je geen correctie.
Oké, het is geen hoogstaande literatuur, maar lief bedoeld. En dat is vaak het belangrijkste.
We moeten, zo hoor en lees je doorlopend, normaal doen. Maar ja, wie en wat is normaal?
Aardig zijn voor ’n ander is misschien gemakkelijker. Maar hoe hoger in de pikorde des te
moelijker schijnt het te zijn om aardig te doen tegen medewerkers en ondergeschikten.
Zoals in het televisiewereldje, waar aardig zijn kennelijk een teken van zwakte is.
Maar daar niet alleen.
Op bijna alle werkvloeren waar onder druk wordt gewerkt staan de zenuwen gespannen en
ligt (verbaal) geweld op de loer, zoals in keukens van toprestaurants, om maar ’n willekeurig
voorbeeld te noemen.
Ik probeer dat te begrijpen. Maar waar ik nooit begrip voor zal hebben is het stuitende,
arrogante gedrag van zogenaamde (tv)coryfeeën die zich hoog verheven voelen boven het
voetvolk.
Die zouden zich doorlopend moeten realiseren dat je nooit te ‘belangrijk’ bent om aardig te
zijn… En niet alleen op Valentijnsdag.
beeld: https://cf.bstatic.com/xdata/images/hotel/max