‘Hé pap, doe effe normaal’. Misschien hebben mijn kinderen het ooit wel eens gezegd. Dat
weet ik niet meer. Maar ze zullen het – zeker weten – af en toe gedacht hebben.
Het is immers van alle tijden en generaties dat opgroeiende kinderen zich af en toe wel eens
generen voor hun ouders. Zo van: wat zullen mijn vrienden en vriendinnetjes wel niet denken van zo’n aanstellerige moeder of overdreven stoer doende vader?
Toen nog niet ieder kind een eigen mobieltje had, kreeg een collega van me, zijn opgroeiende
kinderen prompt op de kast als hij in de weekenden de vaste telefoon opnam – wetende dat het
voor een van z’n kinderen was – en dan in een beetje gebrekkig Nederlands riep: ‘Hallo?, met
ijssalon de pinguïn’.
Hij vond het humor, zijn kinderen niet. Smaken verschillen.
Dat smaken verschillen ervaar je trouwens altijd als je welke ijssalon waar dan ook binnen
stapt. Je hebt mensen die precies weten welke smaken ze willen hebben en er zijn de
aarzelaars, de twijfelaars, de ‘van-ik-weet-niet-wat-ik-nou-weer-moet-kiezen’. Of die geen
keuze durven maken uit al die onbekende smaakjes.
Lang geleden was de keuze gemakkelijk: vanille of chocola. Maar dat zijn in de tegenwoordige ijs-paradijzen vintage-smaakjes geworden. Is dat met paaseitjes ook zo? Ik herinner me dat er maar twee kleuren bruin waren: donker en licht. Oh ja, en je had de witte, heel sjiek. Maar als ik nu langs de Jamin loop word ik kleurenblind en vloeien regenbogen in elkaar. Paaseitjes in de gekste smaakjes en kleurtjes.
Pasen…
We gaan de Goede Week in. Nou ja, we… Dat was enkele tientallen jaren geleden nog wel het geval. Je leefde in een omgeving waar iedereen wist wat de Goede Week was. Die optelsom van bijzondere dagen:
Witte Donderdag, de dag van de voetenwassing, het Laatste Avondmaal en de instelling van
de Eucharistie, Goede Vrijdag, de kruisiging en begrafenis van Christus, Paaszaterdag, de dag van stille rouw, en dan Pasen. De verrijzenis van Christus met die indrukwekkende woorden: ‘De Heer is waarlijk
opgestaan, halleluja’.
Op Paaszaterdag eindigde – stipt om twaalf uur – de veertigdagen vasten, die toen nog met
heel veel zelfdiscipline werd nageleefd: niet of minder roken en drinken, sobere maaltijden,
meer vis dan vlees, niks losbandigheid, geen snoep. Onthouding was de boodschap, voor sommigen zelfs tot tussen de lakens…
Allemaal verleden tijd. Veel kinderen weten intussen meer van de ramadan dan van de Goede
Week. Niet zo verwonderlijk, want over de ramadan wordt al jaren veel meer geschreven en
gesproken dan over de aanloop naar de belangrijkste christelijke feestdag: de verrijzenis van
Christus.
In de slipstream van de secularisatie, de ontkerkelijking en de leegloop van kerken is de
beleving van de Goede Week niet meer zo vanzelfsprekend, laat staan massaal.
We hebben er de film en musical Jesus Christ Superstar en The Passion voor terug gekregen.
En Bach’s Matthäus Passion blijft onverminderd een veel gehoord en druk bezocht muzikaal
lijdensverhaal van Christus.
Het mysterie van Pasen is vooral een kwestie van diep persoonlijk geloof. En daar heeft de
dominicaner theoloog Thomas van Aquino (1225-1274) eens over gezegd: ‘Voor iemand die gelooft, is geen uitleg nodig. Voor iemand zonder geloof, is geen verklaring mogelijk’…
https://mm.bing.net