Mijn fiets staat in de berging, al meer dan een jaar en misschien nog wel langer.
Ik fiets niet meer. Het zou fysiek nog gemakkelijk kunnen, maar ik ben te bang, of om het
positief te zeggen: ik ben voorzichtig geworden. Een tochtje over rustige fietspaden zou nog wel gaan, maar het gewone verkeer is me als fietser te druk, beetje hectisch..
Veel fietsers (en auto’s) hoor je niet aankomen en er wordt roekeloos hard gereden, ook door
leeftijdgenoten die je, zonder helm, op hun elektrische fietsen van de sokken rijden. Dat maakt me onzeker en dus heb ik m’n fiets in de berging gezet. Voorgoed.
Voor mij gaat het leven een tandje lager, maar ik troost me met een gezegde van Khalil Gibran
(1883-1931): Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Gibran werd geboren in Libanon. Toen hij twaalf jaar was verhuisde hij met zijn moeder naar
de Verenigde Staten. Het grootste deel van zijn verdere leven woonde en werkte hij in Boston
en Parijs.
Hij is zowel in de westerse, als Arabische wereld een geliefde en gerespecteerde
schrijver/dichter, onder meer vanwege zijn veelgeprezen boek De Profeet.
Een wijs man, en wat die schildpadden en hazen betreft heeft hij natuurlijk groot gelijk: wie
snel gaat ziet minder dan iemand die het kalmer aan doet.
In onze royale gang staat geen paard, maar een hometrainer. Die staat er eigenlijk op een
vervelende plaats, want het lijkt alsof dat fitnessding me doorlopend uitdaagt: als je niet meer
buiten fietst waarom doe je het dan niet binnenshuis? Goed voor je conditie…
Je hoofd leeg maken schijnt ook goed voor je conditie te zijn, althans voor je mentale
gesteldheid. Tegenslagen, onrust en vervelende dingen uit je hoofd zetten, achter je laten.
Dat is ’n hele kunst, zoals ook dichter Eke Mannink weet:
Kunst
het hier is het nu
neem de ruimte voor rust en gedachten
het nu is het hier, haal diep adem
(het later zal wachten)
Daar zou ik baat bij moeten hebben, vooral dat later kan wachten; onwetend wat er later op
me wacht. Maar het lukt me niet. Ik loop rond met een hoofd vol verbazing, vol boze geesten, vol ongeloof en vrees voor het nu, het hier.
Ik bedoel dat ik hier en nu geregeerd ga worden door een (extreem)rechtse regering, door een
ratjetoe aan ‘leiders’ dat Nederland terug wil geven aan de Nederlanders. Alsof we ons land
ooit hebben weg gegeven… ik leef sinds een paar dagen in een land waar een kortzichtig en gevaarlijk nationalisme de kop heeft opgestoken. En dat voelt onzeker.
‘Zijn er dan zoveel onverstandige Nederlanders?’, vroeg een kennis van me, doelend op de
doorbraak en machtsgreep van Wilders en zijn aanhang.
Ik denk – of denk zeker te weten – dat er verstandige VVD-ers, agrariërs en volgelingen van
Omtzigt rondlopen die uit overtuiging op hun partij hebben gestemd. Maar daar niet de
bedoeling bij hadden om een coalitie te gaan vormen met Wilders en zijn ‘vrijheidsstrijders’.
Helaas zijn we intussen al zover afgestompt dat we de extreemrechtse, racistische
opmerkingen uit PVV-kringen gewoon vinden; we halen er onze schouders over op, zo van:
laat maar lullen.
En dat moet je nou juist niet laten doen. Na elke discriminerende opmerking uit die hoek zou
er een storm van protest moeten ontstaan, op straten en pleinen, in de media en op de publieke
omroepen.
Maar dat gebeurt niet.
Een uitspraak van de in 1968 vermoorde zwarte Amerikaanse burgerrechtenactivist Martin
Luther King is akelig actueel: De grootste tragedie van onze tijd is niet het harde geschreeuw van slechte mensen, maar de ontstellende stilte van goede mensen’….