Aan de terreur van de Zusters van de Goede Herder zaten ook andere kanten, laat deze journalist zien

INTERVIEW

 In dezelfde week dat de VPRO de documentaireserie over de Meisjes van de Goede Herder uitzendt, publiceert de journaliste Christel Don een eigen onafhankelijk onderzoek. ‘Ik wilde stem geven aan vergeten slachtoffers, maar ook aan een tegenstrijdige en diverse werkelijkheid.’

Hendro Munsterman voor het Nederlands Dagblad

‘Het afvalputje van de jeugdzorg’ werd het tehuis van De Goede Herder in Almelo genoemd. Deze door vrouwelijke religieuzen beheerde instelling voor uit huis geplaatste meisjes staat centraal in het boek De meisjes van De Goede Herder van Christel Don. Drie jaar lang werkte ze eraan. Ze dook in archieven en sprak met tientallen vrouwen die de vijf instellingen van De Goede Herder bewoonden. Maar ook met voormalige medewerkers en buren. Zelfs de cabaretier Herman Finkers, die in zijn jeugd misdienaar was in de instelling, komt aan het woord.

Treffend en gedetailleerd beschrijft Don het driedubbele trauma van deze meisjes: het lijden voordat zij uit huis werden geplaatst, het lijden binnen de instellingen en het lijden daarna door het maatschappelijk stigma dat velen van hen jarenlang tot schaamtevol zwijgen bracht. 

‘Ik kwam drie jaar geleden in contact met Marion. Zij vertelde me wat ze als voormalig bewoonster van een instelling van De Goede Herder had meegemaakt’, vertelt de journaliste. 

‘Zij wees me op het bestaan van een kerkhof in Velp waar nog meisjes lagen. Ik ontdekte vijfenvijftig vaalgrijze kruisen. Geen bloemen, geen namen. Ik was verbaasd dat er in Nederland plekken bestonden waar vrouwen anoniem onder de grond lagen zonder dat zich daar iemand over leek te bekommeren. Ik wilde die meisjes op de een of andere manier hun stem teruggeven. Daarom ben ik op zoek gegaan naar vrouwen die nu nog leven en die zelf niet zo snel naar voren zouden stappen.’

lees het volledige artikel in het Nederlands Dagblad

beeld: archief De Goede Herder