Lucy Robie, lid van de parochie St. Thomas de Apostel in Fortville, Indiana, stelt een vraag aan de dominicaanse pater. Timothy Radcliffe bij SS. Peter en Paul Cathedral in Indianapolis, 6 december 2023, nadat de priester een presentatie gaf over de synode over synodaliteit als onderdeel van een rondreis door Amerikaanse steden. (OSV News/Het Criterium/Sean Gallagher)
De titel van het onlangs vrijgegeven document – “ Nationale Synthese van het Volk van God in de Verenigde Staten van Amerika voor de Tussenfase van de Synode 2021-2024 ” – is bijna net zo droog als een reeks juryinstructies. Maar de inhoud, het resultaat van een ronde van landelijk overleg sinds de synodebijeenkomst van afgelopen oktober in Rome, geeft de dynamiek van de kerk in dit land weer die klopt.
In het openingsgedeelte worden twee beelden uiteengezet: de kerk als een ‘veilige haven’ voor mensen en het gevoel dat de onze een ‘vurige gemeenschap’ is. Beide metaforen zijn goed gekozen. Het rapport merkt op dat de hoofdbestanddelen van het parochieleven, van gebedsgroepen en bijbelstudies tot katholieke scholen, de plaatsen zijn waar mensen dat diepe gemeenschapsgevoel ervaren waartoe de kerk geroepen is.
De ‘Vurige Communie’ spreekt over een aantal spanningen binnen de katholieke gemeenschap, en het document vertroebelt of verhult deze spanningen niet. In de inzending van Regio III werd opgemerkt dat sommige katholieken “werden uitgedaagd door de ‘besluiteloosheid’ van de Kerk, door ‘gebrek aan eerbied’, en door de perceptie dat de Kerk ‘de traditionele methoden verandert’ en de huidige ‘dingen accepteert die tegen onze kerkelijke regels ingaan’. RegionVIII merkte op: “Sommigen zijn erg bezorgd over de manier waarop de Kerk reageert op LHBTQ’s en andere gemarginaliseerde mensen… anderen willen standvastig blijven in de leer van de Kerk en de waarheid niet uit de weg gaan.”
De spanningen wijzen op de noodzaak van het synodale proces zelf. In de inzending van Regio VII stond: “Als we niet over moeilijke onderwerpen praten, kunnen we een disfunctioneel gezin worden.” In de inzending van regio XIII werd erkend dat het helen van de verdeeldheid binnen de kerk nogal een opgave zal zijn: “Luisteren naar anderen zal uitdagingen met zich meebrengen. We zullen meningsverschillen tegenkomen, we zullen de noodzaak van een grotere discussie ontdekken, we zullen een probleem vinden in onze zielen, we zullen soms zulke hoopvolle mogelijkheden krijgen. Maar we kunnen deze dingen niet weten als we niet bij elkaar aanwezig zijn.’
Andere uitdagingen worden aangepakt, waaronder de behoefte aan een betere ‘vorming voor evangelisatie’. Ik wou dat er meer details waren geweest over hoe een dergelijke formatie eruit zou zien. Hier is ruimte voor verdere uitwerking en studie. Op dezelfde manier heeft het onderwerp ‘Existentiële Gehoorzaamheid’ veel meer aandacht nodig in onze eigenzinnige cultuur dan de enkele paragraaf die het hier krijgt.
“[Klericalisme] belemmert de Heilige Geest en heeft invloed op het volk van God”, zei Regio I. Een priester die aan het proces deelnam, wees op de verdeeldheid onder de geestelijkheid: ‘We moeten beter over de bitterheid en de verschillende theologieën en politieke voorkeuren heen kunnen komen. We hebben naastenliefde nodig in het priesterschap.’
De noodzaak van een betere rol voor vrouwen werd volgens het document ook door veel groepen bevestigd. “Mannen en vrouwen tijdens de gesprekssessies waren van mening dat de Kerk meer moet doen om de bijdragen van vrouwen te erkennen en te vieren. […] Er moeten meer mogelijkheden zijn voor vrouwen om leiderschapsrollen te bekleden binnen parochies, bisdommen, scholen en organisaties,” aldus de Werkgroep Participatie. Ik hoop dat paus Franciscus luisterde.
Een groot aantal kwesties worden onderzocht omdat ze bronnen van spanning zijn binnen de katholieke gemeenschap, van liturgische kwesties tot het balanceren van de noodzaak om gastvrij te zijn en tegelijkertijd de leer van de kerk op een duidelijke manier te verwoorden, tot het gebrek aan vorming in de katholieke sociale leer en de verstarring van de kerk. van enkele kerkgebouwen.
Leden van de vergadering van de Bisschoppensynode bidden met paus Franciscus vóór een werksessie in de Paulus VI-audiëntiezaal van het Vaticaan, 16 oktober 2023. (CNS/Lola Gomez)
Een thema dat op verschillende manieren wordt herhaald, is de behoefte aan meer duidelijkheid. “Talrijke rapporten van de luistersessies citeerden voorbeelden van communicatie, zowel vanuit de hiërarchie als vanuit seculiere en katholieke media, die de verdeeldheid binnen de universele kerk weerspiegelen en bestendigen en tegenstrijdige boodschappen zenden over wat het betekent om katholiek te zijn.” Dit resultaat kwam niet zomaar tot stand: sinds het begin van dit pontificaat is er een gezamenlijke campagne geweest van enkele conservatieve geestelijken, zoals aartsbisschop Charles Chaput , om de mensen te vertellen dat Franciscus verwarring zaait, ook al is zijn eenvoudige evangelieboodschap heel duidelijk. De campagne heeft gewerkt, en nu zullen de bisschoppen, en uiteindelijk de opvolger van Franciscus, moeten helpen die schade ongedaan te maken. De schade werd niet veroorzaakt door Franciscus, maar door zijn critici.
Op verschillende punten is het duidelijk dat deelnemers aan het synodale proces het zien als een middel om de spanningen binnen de kerk op te lossen, of op zijn minst te verzachten. In het gedeelte over de luistersessies van de bisschoppen wordt de synode bijvoorbeeld gezien als een versterkend middel voor de giftigheid van onze gepolariseerde cultuur:
Er werden verschillende vormen van polarisatie genoemd die het weefsel van de bisdommen en van de Kerk in de Verenigde Staten als geheel beïnvloeden. Zoals een bisschop het uitdrukte: “[P]olarisatie binnen onze cultuur is de grootste bedreiging.” Sommige van deze polarisaties zijn van politieke oorsprong, andere zijn explicieter theologisch van aard. Er werd bevestigd dat de integratie van een synodale gespreksstijl, vooral in de parochies en bisdommen, op zoek naar betere menselijke relaties en wederzijds begrip, kan helpen wrok en achterdocht te verspreiden. Dit zal geduld en doorzettingsvermogen vereisen. Zoals een bisschop opmerkte: “De synode bevordert de gemeenschap en schept ruimte voor relaties… Het is belangrijk om in nederigheid te komen.” Een ander merkte op: “De Kerk kan een oase van polarisatie zijn.”
Dat ‘kan zijn’ brengt veel hoop met zich mee, misschien meer dan het kan verdragen op dit sterk gepolariseerde moment in het leven van zowel de natie als de kerk, maar het is duidelijk dat het synodale proces het meest, misschien wel het enige, is dat Een levensvatbaar model voor kerkelijk bestuur dat deze polarisatie probeert te overwinnen.
We weten dit vanwege de openings- en slotregels in de conclusie van het document: ‘Dankbaarheid voor deze synodale reis is diepgaand’ en ‘Hoewel mensen erkenden dat de Kerk complex is, erkenden ze door de synodale ervaringen ook dat de gaven die aan de Kerk zijn gegeven zijn meer dan genoeg om elke rommeligheid te voorkomen. ‘(Er schuilt kracht in de) inclusiviteit van liefde – [we] kunnen niet teveel hebben, en hopelijk is er niemand van wie we niet kunnen houden’ (Regio XIV)” (nadruk). de mijne). Waar genade en dankbaarheid overvloedig aanwezig zijn, is Gods aanwezigheid duidelijk. Waar klachten en agenda’s in overvloed aanwezig zijn, wordt God op afstand gehouden.
Het synodale proces is dus geen ‘teken des tijds’ simpelweg omdat het nu plaatsvindt. Het is een “teken van de tijd” omdat “je daarin dat overvloedige ‘meer’ zou waarnemen dat aangeeft dat God aan het werk is”, zoals kardinaal Michael Czerny en pater. Christian Barone citeert de heilige paus Paulus VI en legt dit uit in hun boek Siblings All . Het synodale proces verloopt langzaam. Er is veel redactie. Er zijn veel bijeenkomsten. Het vergt overal geduld. Maar deze nieuwe synthese geeft aan dat we ons op een vruchtbaar pad bevinden, en dat de Geest van de Heer met ons is als we samen wandelen.