– Frans Wijnands –
Op een van zijn laatste privé-audiënties bij de paus kreeg de toenmalige Italiaanse premier Silvio Berlusconi twee rozenkransen. Een voor hem, en – omdat hij er om vroeg – nog een voor zijn (inmiddels overleden) moeder. Nou zitten ze in het pauselijk paleis niet om rozenkransen verlegen, dus werd dat tweede exemplaar probleemloos uit de kast gehaald. Berlusconi is tenslotte katholiek. Maar daarom nog niet zondenvrij. Die zonden werden hem – àls hij ze ooit heeft opgebiecht – vergeven. Of ze werden door de leiding van de rooms-katholieke kerk vergevingsgezind door de vingers gezien. Berlusconi stond immers garant voor (sommige) normen en waarden: hij zorgde er althans in zijn regeringsperiodes voor dat Italië gevrijwaard bleef van ‘immorele’ euthanasie- en abortuswetten en dat soort zaken.
Anderzijds was hij geen schoolvoorbeeld van deugdzaamheid. Aangeklaagd voor onder meer fraude en belastingontduiking. Dat mogen veel Italianen normaal vinden, maar toen Berlusconi in opspraak kwam vanwege seksfeesten (ook met minderjarigen, zoals Justitie probeert te bewijzen) was zelfs voor het Vaticaan de maat vol. De teruggetreden Berlusconi steunde met zijn partij aanvankelijk de nog steeds regerende technocraten-regering van premier Monti. Maar onlangs zaaide hij internationaal onrust door aan te kondigen dat hij aan de komende verkiezingen zou gaan deelnemen.
Op de steun van de kerk en veel gelovigen hoeft hij dit keer niet meer te rekenen. Dat maakt een effectieve rentree onmogelijk. Misschien heeft Berlusconi ook maar één zeteltje in het Parlement nodig: voor zichzelf, zodat hij opnieuw parlementaire onschendbaarheid geniet en lopende strafprocessen tegen hem – voor de zoveelste keer – op de lange baan moeten worden geschoven. Tegelijkertijd houdt hij met zijn geminimaliseerde partij een eventueel herkozen Monti mede in het zadel, als afweer tegen die ‘vermaledijde communisten’, die in andere Europese landen gewoon centrum-links worden genoemd.
Dat Berlusconi bij de kerk alle krediet verspeeld heeft blijkt vooral uit een recente, snoeiharde publicatie van het katholieke weekblad Famiglia Cristiana. Met een oplage van ruim anderhalf miljoen exemplaren heeft het blad (en de website) een niet te onderschatten invloed. ‘De rattenvanger keert terug’, schreef het blad waarschuwend. ‘Die dinosaurus zal het land opnieuw in chaos storten want de media-miljonair Berlusconi propageert een systeem dat geen rekening houdt met de problemen van families, arbeiders en jonge mensen’. Ook de Italiaanse bisschoppenconferentie steunt openlijk de regering-Monti. Diens voornemen om vroegtijdig af te treden wordt ‘betreurenswaardig’ genoemd, en ‘een negatief signaal voor de toekomst van het land’. De bemoeienis van Vaticaan in de Italiaanse binnenlandse politiek is doorgaans ergerlijk, maar in dit geval uiterst welkom. Bovendien zijn er voldoende alternatieven, dus is stemmen op Berlusconi niet (meer) zo nodig, oordeelt de rk-kerk.
De ex-premier mag blij zijn dat hij al een rozenkrans heeft gekregen, want nòg een? , dat kan ‘ie vergeten!
franswijnands@telenet.be