‘Kijk, en dan hebben we natuurlijk óók nog het lente-menu’.
Oh ja, dat had ik nog niet gezien.
Ik kijk nog steeds op de smaakmakende menukaart die ik over de volle breedte van m’n bed heb uitgespreid. Tientallen gerechten en tussendoortjes; een verrassend omvangrijk aanbod met achter de helft van alle gerechten een groen duimpje, ten teken dat het een eiwittopper is.
‘Bel gerust als u wat wil hebben, nummer 4401, de hele dag door en voelt u zich niet bezwaard als u zin heeft in een heerlijk roomijsje of alleen maar vraagt om een schaaltje griensmeelpap, of een glas halve melk. Nee, nee, u maakt een grapje: een half glas vólle melk staat niet op de kaart’.
De mevrouw van de restaurantafdeling kijkt me bemoedigend aan.
‘Doen hoor, daar zijn we voor. Beter worden gaat sneller als u goed eet’.
Ik heb de neiging om naar de wijnkaart te vragen, maar hou me op tijd in. Ik lig ten slotte in een ziekenhuisbed.
Terwijl ik m’n bestelling opgeef, herinner ik me een gedichtje van de cabaretier Fons Jansen (1925- 1991):
Ziehier wat er van mij
in ’t ziekbed is geworden.
Ik was zo goed in bed,
Ik kon niet beter worden…
Het is al lang verleden tijd dat je in ’n ziekenhuis moest eten wat de pot schafte, dat er in de doorgekookte groenten nog maar een minimum aan vitamines was overgebleven en dat het bezoek steevast een fruitmandje of een trosje druiven meebracht.
Nu lig ik een aantal dagen in wat al sinds 2016 hèt Voedingsziekenhuis van Nederland is; een eretitel dat ‘mijn‘ ziekenhuis, Gelderse Vallei in Ede, met bescheiden trots draagt.
Alles elke dag vers, ook de fruitsalade met druiven. Zoveel mogelijk seizoensgebonden en lokale producten, zoals eieren uit het nabije Barneveld, da’s om de hoek. Want niet alles wat van vér komt smaakt lekkerder…
Er bestaat een Nationaal Preventieakkoord waarin staat dat alle Nederlandse ziekenhuizen in 2030 een gezond en duurzaam voedingsaanbod moeten hebben.
Gelderse Vallei heeft dat al jaren en hanteert wat het eten betreft een combinatiesleutel: gezond en toch lekker, of omgekeerd. Zoals een pizza portobello, gevuld met groenten en tomatensaus, om maar een van de vele dwarsstraten te noemen.
Ik heb altijd bewondering gehad voor mensen die op z’n tijd dingen en situaties kunnen relativeren; de druk van de ketel kunnen halen; voor zichzelf en voor anderen.
De Belgische cartoonist/theatermaker Kamagurka heeft daar een advies voor:
‘Wil een verstandig mens gelukkig zijn dan moet hij zijn verstand leren relativeren’.
Een paar dagen ziekenhuis is een goed begin om dat leerproces te starten.
Een meester in dat relativeren is de Leidse dichter/schrijver Anton Korteweg, een vitale tachtiger. Hij was meer dan dertig jaardirecteur van het Letterkundig Museum in Den Haag; een belezen man…
Hij schrijft nog steeds gedichten waarin hij vaak op lichte toon over zware dingen praat en zich wel eens ‘beklaagt’, zoals in zijn gedicht ‘Ik moet ook altijd overal aan denken’:
Ik heb mezelf goeddeels achter de rug
met nog maar een paar pakken om bij neer te zitten.
Ik moet me – dat wordt nog een hele toer –
het laatste stukje leven uit zien te sukkelen.
Op een klein kerkhof, net binnen de vesten
– hoef ik de stad niet uit –
heb ik een mooie plek gevonden voor mijn stoffelijke resten.
De onstoffelijke dingen liggen bij De Slegte…
Ergens in Nijmegen staat een zeegroen bankje met op de leuning een advies dat mijn nieuwe motto wordt: Wacht niet op een goede dag, máák er een van…
beeld: Gelderse Vallei Ziekenhuis