Bijgaande column verscheen op 12 februari in Dagblad De Limburger en Limburgs Dagblad
door Gerard Kessels
De laatste jaren zag hij niet alleen veel kardinalen, maar ook veel cardiologen. Toch had geen mens kunnen vermoeden dat Joseph Ratzinger op zou stappen. Want een paus treedt niet af en een Duitse al helemaal niet. Die zet, net als Duitse voetballers, nog een tandje bij en bikkelt door tot het eindsignaal.
De laatste paus die vertrok omdat hij het niet meer aankon, leefde meer dan zevenhonderd jaar geleden. Het was een brave monnik uit de bergen die gek werd van het gekonkel van de Romeinse Curie. Hij kroop weer onder zijn oude steen. Sindsdien is de baan er niet rustiger op geworden.
Ik was geen fan van Ratzinger. Te veel ratio, te weinig emotie. Te veel geleerde, te weinig pastoor. En oerconservatief. Dat was zijn voorganger ook, maar die maakte veel goed met zijn flair. Toch moet ik mijn beeld van Ratzinger helemaal bijstellen. Gewoon door wat hij gisteren deed. Dat was groots. Met zijn aftreden heeft Ratzinger de kerk in een klap gemoderniseerd. Hij heeft laten zien dat een paus fit en in vorm moet zijn, anders gaat het niet. Anders maakt dat paars gepeupel van de Curie, dat toch al zo vaak van God los is, de kachel met je aan.
Paus Wojtyla verliet het Vaticaan en het leven als heilige. Kromgetrokken van de pijn kon hij op het laatst alleen nog lijden, niet meer leiden. Een wrak, maar al omstraald met goddelijke glorie. Dan Ratzinger. Hij vertrekt als vermoeid bestuurder, als zorgbehoevend oudje. Wie zich zo klein kan maken, moet wel heel groot zijn.
Gerard Kessels