Eind twintigste eeuw kwam je het bidden op het ritme van de dag alleen in de kloosters tegen. Maar inmiddels is deze spiritualiteit ook ‘extra muros’ te vinden dankzij drie generaties van geleerden en auteurs die deze vorm van spiritualiteit toegankelijk hebben gemaakt. Derkse: ‘Een van de vruchten is het groeiende aantal mensen, uit heel uiteenlopende christelijke gezindten, die als gast van monastieke gemeenschappen participeren in het getijdengebed. Bij hen roept dit vaak het verlangen op om deze monastieke ervaring vruchtbaar voort te zetten in hun eigen levenscontext ‘extra muros’- tijdens de lange perioden buiten het kooster waar ze slechts af en toe kunnen ‘inloggen’’. Het getijdengebed is een soort ‘kiemcel’, zei Derkse, ‘het biedt verfrissing van je eigen identiteit’.
De schrijfster en journaliste Elise G. Lengkeek heeft met de uitgave van het boek ‘Mijn Getijdengebed’ in bijna 800 pagina’s gedrukt op dundruk, zodat het toch een handzaam boekje blijft, voorzien in die groeiende groep van mensen uit diverse denominaties die persoonlijk de getijden willen recht doen. Het boek bestaat uit vier onderdelen: 1) getijdengebeden voor morgen, middag, avond, nacht en feestdagen; 2) dagelijkse bijbellezingen; 3) zondagse lezingen; 4) dagmeditaties.