Bont gezelschap
Het waren acht overvolle dagen in Rome voor de 120 nieuwe bisschoppen. En wat een bont gezelschap! Stel je voor: de nieuwe bisschop van Gibraltar werkt voor 25.000 katholieken, de nieuwe hulpbisschop van Toronto voor 2 miljoen. In Peru werkt de nieuwe bisschop van Caraveli met 15, over het algemeen, jonge priesters. In het Duitse München heeft zijn nieuwe collega er ruim 400 in actieve dienst.
Sommige bisschoppen werden naar erg landelijke bisdommen gestuurd. Zo heeft het uitgestrekte Franse bisdom Limoges geen enkel stedelijk centrum. Elders wonen de bisschoppen in grootsteden als New York of in de Mexicaanse industriestad van Monterrey met 4 miljoen inwoners.
Ook op het vlak van de diaconie is het soms een wereld van verschil. Het Poolse bisdom Czestochowa ontvangt massa’s pelgrims, maar heeft absoluut geen migranten. De Latijnse bisschop in Beiroet probeert met de kleine groep katholieken iets te doen voor de 2 miljoen Syrische vluchtelingen en het miljoen Palestijnen in de kampen, terwijl de vaste bevolking in Libanon amper 4 miljoen mensen telt!
Hoe verschillend de situaties ook zijn, de uitdaging lijkt overal dezelfde: hoe christen worden in onze moderne cultuur?
In de vele conferenties kwam dit het mooist tot uiting in het getuigenis van kardinaal Cardozo uit Venezuela. Hij citeerde overvloedig uit de preken en geschriften van zijn vroegere collega en vriend, de toenmalige bisschop Jorge Mario Bergoglio. Hoe word je christen? Hoe word je een goede bisschop?
Lang voordat hij paus Franciscus werd, klonk het antwoord al vaak in zijn preken: Zo word je christen of bisschop: doorheen de vreugde van het evangelie. Of: Door af te dalen tot in de nood van jezelf en van anderen. Door je te laten raken door anderen. En … door de echtheid van je eigen levensstijl.
Hartelijk en ontspannen
Dat idee over de levensstijl bleef trouwens niet bij woorden. Het was voelbaar gedurende de cursus. De sfeer was bijzonder hartelijk en ontspannen, al zat het programma vaak erg gevuld. We begonnen om half acht ’s morgens en stopten pas om half elf ‘s avonds. Ook de komst van staatssecretaris Parolin en vele andere kardinalen als lesgevers deed geen afbreuk aan de eenvoud en de broederlijkheid. Wel integendeel, er was steeds een grote verbondenheid in de conferentiezaal en in de refter, in de kapel en in de tuin, bij de verplaatsingen per bus en in de verwerking per taalgroep.
Sommigen spraken van een Franciscuseffect. Hoe dan ook, de hartelijke ontvangst door de paus op de slotdag lag in die lijn. Geheel zichzelf en met een kwinkslag wuifde paus Franciscus ons uit:
God was al lang bezig in jullie Kerk voordat jullie er bisschop werden. En Hij blijft ook bezig wanneer jullie vertrekken.