door  Sytze Faber

Daarmee valt hij op het Binnenhof trouwens niet uit de toon. Vergezichten zijn daar überhaupt schaars. Er wordt gegrossierd in kortetermijndenken. Daardoor glorieert de technocratie en grijnst de hypocrisie je uit alle hoeken en gaten aan. Drie voorbeelden.

Eergisteren promoveerde Tamar de Waal aan de Universiteit van Amsterdam op het integratiebeleid. Trefzekere titel van haar proefschrift: Conditional belonging, voorwaardelijk erbij horen. De humaniteit is verdwenen uit de manier waarop we omspringen met vluchtelingen. Na aankomst moeten ze door steeds meer en lastiger hoepels springen. Zelf moeten ze alles regelen (marktwerking!) en voor de inburgering diep in de buidel tasten. Er worden uitzichtloze boetes opgelegd als niet (helemaal) voldaan wordt aan de eisen van de marktpartijen. Waarom dit getreiter?

De Waal: ‘Het is heel pervers. Waarom, zo redeneert de overheid, zou je investeren in vluchtelingen als ze nog niet hebben bewezen dat ze bij ons passen?’ (NRC 20 september). CDA-leider Buma is er ook heel open over. Hij wil nieuwkomers zelfs na zeven jaar het land nog kunnen uitzetten als de omstandigheden in het land van herkomst wat verbeterd zijn. Dan ben je uiteraard niet uit op een snelle, succesvolle integratie.

Correct

Als vluchtelingen toch slagen voor de inburgeringseisen is het einde overigens nog niet in zicht. Dan moeten ze, zo blijkt uit het onderzoek van De Waal, nog eindeloos lang correcte opvattingen vertolken, correct gedrag vertonen en het correcte geloof belijden. Ze worden apart gezet. En Den Haag maar jeremiëren dat de integratie hapert. Kan het schijnheiliger?

Uit onderzoek in vijftien EU-landen onder moslims bleek afgelopen week ook dat het met de integratie vaak heel aardig gaat. Driekwart blijkt zich sterk verbonden te voelen met hun nieuwe land. Nog verrassender: moslims hebben meer vertrouwen in politie, rechterlijke macht en parlement dan de autochtone bevolking! Nederland springt er echter negatief uit. Moslims voelen zich in Nederland minder verbonden met hun land dan elders en veel vaker gediscrimineerd. Tja, wat wil je met die hoepelcultuur van ons? Als een bindende visie op de toekomst ontbreekt, komen groepsdenken en nationalisme centraal te staan, niet de mensheid.

Ouderenzorg

Tweede voorbeeld dat ze in Den Haag vaak niet weten waar ze mee bezig zijn.

Het door de politiek in het leven geroepen Zorginstituut maakte begin januari bekend dat er 40.000 volledige banen bij moeten in de ouderenzorg. Een onherroepelijk besluit dat de complete Kamer ontging. Zorgwoordvoerders en fractievoorzitters bleven maar roepen, ook tijdens de verkiezingscampagne, dat er meer geld moest naar de verpleeghuiszorg. Pas door de Prinsjesdagstukken, meer dan een half jaar later, drong het tot hen door dat staatssecretaris Van Rijn het via de route langs het Zorginstituut allang had geregeld. Kosten: ruim twee miljard. Een schrijnend gebrek aan kennis en deskundigheid.

Derde voorbeeld. De holderdebolderinvoering van de Nationale Politie. De grootste en meest complexe fusie uit de geschiedenis. Het regende waarschuwingen om behoedzaam te werk te gaan. Die werden genegeerd. Er moest gescoord worden! Daardoor werd het een zootje.

Het contraproductieve integratiebeleid, de demagogie rond de ouderenzorg, het gesol met de politieorganisatie: gevolg van het ontbreken van visie en leiderschap. Daarom doet dat beduimelde grapje van de minister-president van het Koninkrijk der Nederlanden over visie en oogarts extra pijn aan de ogen.

Reageren? fabersyma@gmail.com

bron: hetgoedeleven.com