Prins Philip legde, als voorstander van vormvastheid in de liturgie, een pijnpunt in de Nederlandse manier van kerk-zijn bloot.
- Bas Plaisier • predikant en tot 2008 scriba van de Protestantse Kerk in Nederland in het Nederlands Dagblad 22 april
De column van Hilbrand Rozema (Nederlands Dagblad, 20 april) over prins Philip trof me. Rozema verwoordde op treffende wijze wat ik voelde tijdens de bijzettingsdienst: ‘Deze viering was stiltegebied en drenkplaats voor de ziel. Een ingetogen liturgie is niet emotieloos, integendeel, het tilt je op, het raakt aan het boventijdelijke. (…) Dit gaat dieper dan traditie en Engels conservatisme en overstijgt landsgrenzen en politiek.’ Deze dienst was door Philip tot in de kleinste details voorbereid: ‘Het was alsof de prins ons nog één keer zijn vormvastheid aanreikte, zijn militaire discipline en gevoel voor orde, bijgeslepen in een eeuw van dienstbaarheid.’
Deze woorden over waar ik zaterdag ademloos naar heb gekeken, maakten herinneringen wakker aan een ontmoeting die ik op 5 februari 2007 met prins Philip heb gehad. In de Engelse kerk op het Begijnhof in Amsterdam vierden we het vierhonderdjarige bestaan van de Engelse Hervormde Kerk in die stad. Het was een bijzondere viering waarin twee koningen en een prins aanwezig waren. De ‘queen’ was met haar man op die dag overgevlogen om samen met koningin Beatrix dit heugelijke feit te vieren. Twee koninginnen die samen in oecumenische verbondenheid het christelijk geloof delen, kwamen naar de kerk…….