Nee, daar ga ik ècht niet naar kijken besloot ik meteen toen ik las dat er een remake van Sneeuwwitje komt. Ja, ik bedoel dat koningskind met bloedrode lippen, haren zwart als ebbenhout en een witte huid, sneeuwwit. Ze woont in mijn eigen sprookjeswereld in een Dreimädlerhaus, samen met Assepoester en Doornroosje.
Nee, Roodkapje hoort daar niet bij. Dat was een even naïef, als ongehoorzaam kind, dat dankzij een keizerssnede door een passerende jager bijtijds uit de buik van de vraatzuchtige wolf kon worden gehaald.
Ik ken geen andere Sneeuwwitje dan die van Walt Disney’s tekenfilm: die vrolijke meid die inwoont bij zeven dwergen, zingend het huishouden doet en rondhuppelt met haar kleine huisgenoten.
Moet ik verder vertellen? Over die stiefmoeder die het niet kan verdragen dat haar spiegel aan de wand telkens weer zegt dat Sneeuwwitje de mooiste is van het ganse land?
Miskende ijdelheid is vaak het begin van ellende.
Stiefmoeder beveelt een jager om het sneeuwwitte kind mee te nemen naar het bos en haar te doden. Maar de goede jager doodt alleen dieren en dus laat hij Sneeuwwitje ontsnappen.
Ze ontdekt, diep in het bos, een huisje; Madorodam-formaat.
Daar wonen zeven dwergen: Doc, Grumpy, Sleepy, Happy, Bashful, Sneezy en Dopey.
Sneeuwwitje vraagt snikkend om onderdak, asiel. Ze wordt zonder inburgeringscursus met open armpjes ontvangen.
Maar de stiefmoeder ontdekt dat Sneeuwwitje nog leeft. Ze verkleedt zich als oud wijf wat niet zo moeilijk was…, ze vindt het kabouterhuis en laat de niets vermoedende Sneeuwwitje proeven van een vergiftigde appel.
Amai!, als de dwergen thuis komen van hun werkjes in het bos vinden ze hun lieve huishoudster dood. Ze leggen haar in een glazen kist en wachten treurend op de witte prins op het witte paard die de witte dode weer tot leven kust. En iedereen leefde nog lang en gelukkig…
Nu komt er dus een animatie-speelfilm met de neutrale titel Sneeuwwitje. Geen woord over de dwergen. Logisch, want dat is tegenwoordig een discriminerend, beledigend en vooral kwetsend woord voor kleine mensen. Net als kabouter, hobbit en lilliputter.
Een reus van een vent mag je nog wel zeggen, of een reusachtige kerel. Maar met een lulletje bonenstaak moet je voorzichtig zijn.
Het is nog geheim of er zeven huisgenoten zijn in die nieuwe film. En wie dan? Allemaal klein van stuk? Dat zal wel niet. Zeven volwassen kerels met een beeldschone huisgenote? Dat riekt bij voorbaat naar grensoverschrijdend gedrag.
Forget it. Disney is nog altijd een synoniem voor suikerzoet familievermaak.
Maar hoe zat het ook weer met die tekenfilm? Heel zoetsappig, al zijn er toen heel wat gedateerde en grensoverschrijdende rijmpjes over gemaakt:
Liever één keer met Sneeuwwitje
dan zeven keer met de dwergen.
Liever zeven keer met Sneeuwwitje
dan één keer met de dwergen.
Liever Sneeuwwitje in het ledikant
dan met zeven dwergen,
hand in hand door het ganse land.
Voor de hoofdrol in die nieuwe Sneeuwwitje-film is begrijpelijk geen zwarte actrice gekozen, maar Rachel Zegler. Niet ècht sneeuwwit, maar vooruit.
Ze vindt de oorspronkelijke tekenfilm eng en extreem gedateerd. Dat laatste klopt, maar dat kun je ook van de Bijbel zeggen.
Maar eng?, mijn hemel. Dat is nou net het kenmerk van een echt sprookje: griezelen tot het happy end. Hoe groter de angst, hoe groter de alles bevrijdende opluchting.
Sneeuwwitje een eng sprookje? Maar toch niet enger dan de hedendaagse werkelijkheid?, met moord en doodslag op de tv, met rampzalige klimaatverschijnselen, met een samenleving waar het begrip samen leven wordt ingeruild voor het ieder voor zich; het omgekeerde van de veelgeprezen lat-relatie: living together apart.
Naar onze hedendaagse opvattingen zijn alle sprookjes gedateerd. Sterker: ze zijn tijdloos. Reden te meer om ze te blijven lezen, want ze staan vol verkapte levenslessen.
En ga nieuwe sprookjes ontdekken.
Zoals dat van het meisje dat zich tegelijk naakt én gekleed moest vertonen en dus maar een visnet aantrok…
beeld: boekomslag De Fontein uitgevers