Paus Franciscus groet de aanwezigen op de wekelijkse audiëntie |

In een autobiografie die op 19 maart verschijnt, deelt paus Franciscus zijn jeugdherinneringen tijdens de Argentijnse dictatuur, gedachten over zijn bediening als aartsbisschop van Buenos Aires en zijn overtuiging dat het dienen van de meest kwetsbaren “is wat iedere man of vrouw van God zou moeten doen.”

Door Vatican News

De Italiaanse krant “ Corriere della Sera ” publiceert verschillende passages uit de autobiografie van paus Franciscus, getiteld “De geschiedenis van mijn levensverhaal”, geschreven in samenwerking met de Vaticaanse journalist Fabio Marchese Ragona, dat op 19 maart zal verschijnen bij HarperCollins.

In de passages die donderdag werden vrijgegeven, verduidelijkte de paus dat als hij zou aftreden, hij er niet voor zou kiezen om ‘emeritus paus’ te worden genoemd, maar simpelweg ‘emeritus bisschop van Rome’. In dat geval zou hij in de Basiliek van Sint-Maria-Magiore gaan wonen “om weer biechtvader te worden en de communie aan de zieken te geven.” De paus beschreef dit mogelijke scenario in het geval van zijn aftreden, wat echter, zo benadrukte hij, “een verre hypothese is” omdat er geen “zo ernstige redenen” zijn om deze mogelijkheid in overweging te nemen, die hij naar eigen zeggen nooit in overweging neemt, “ondanks momenten van onrust”. moeilijkheid.”
Volgens paus Franciscus is er geen “aanleiding om af te treden”, tenzij er “een ernstige fysieke belemmering” ontstaat, in welk geval een “ontslagbrief” die bij het Staatssecretariaat is neergelegd, ondertekend door Bergoglio aan het begin van zijn pontificaat, van toepassing zou zijn. .
Hij voegde eraan toe dat de mogelijkheid onwaarschijnlijk blijft, aangezien de paus “in goede gezondheid verkeert en, als God het wil, er nog veel projecten moeten worden gerealiseerd.”

De generatiegenocide in Argentinië

Het boek beslaat meer dan 300 pagina’s en behandelt alle aspecten van het leven van paus Franciscus, van zijn relatie met zijn familie, vooral met zijn grootouders, hun emigratie naar Argentinië in 1929, een ‘kleine ontsporing’ tijdens zijn seminarieperiode, en de Tweede Wereldoorlog met zijn dramatische atomaire epiloog.

“Het gebruik van atoomwapens in oorlogssituaties is een misdaad tegen de menselijkheid, onze waardigheid en elke toekomstige mogelijkheid in ons gemeenschappelijk huis”, zei de paus, terwijl hij de vraag stelde hoe iemand kan beweren een “kampioen van vrede en gerechtigheid” te zijn. terwijl hij nieuwe oorlogswapens bouwt?”

De pagina’s beschrijven de geschiedenis van de Argentijnse dictatuur, de diepe banden die Jorge Mario Bergoglio had met degenen die deze niet overleefden, zijn inzet voor het beschermen van jonge mensen die gevaar liepen tijdens het regime van generaal Jorge Rafael Videla, en de mislukte poging om zijn invloedrijke leraar te redden.
Wat er in Argentinië gebeurde “was een generatiegenocide”, schreef de paus, die ook beschuldigingen dat hij op de een of andere manier medeplichtig was aan de dictatuur, weerlegt door het bewijs van zijn verzet tegen “die wreedheden”.
Paus Franciscus vertelt over Esther, een ‘echte communist’, een atheïst ‘maar respectvol’ die ‘nooit het geloof aanviel. Ze heeft me zoveel geleerd over politiek.’
Deze herinnering bood de paus de gelegenheid om nogmaals te herhalen dat ‘praten over de armen je niet automatisch tot een communist maakt’, aangezien ‘de armen de vlag van het Evangelie zijn en Jezus ter harte gaan’, en dat ‘in christelijke gemeenschappen, eigendom werd gedeeld: dit is geen communisme, dit is puur christendom!”

Verdediging van het menselijk leven

Het boek besteedt verder aandacht aan de fervente verdediging van het menselijk leven door de paus, ‘van de conceptie tot de dood’, waarbij abortus ‘moord is’, uitgevoerd door ‘ingehuurde moordenaars, huurmoordenaars!’. De praktijk van het draagmoederschap noemt de paus ‘onmenselijk’.
Het boek bevat ook een hoofdstuk over voetbal, de passie van Bergoglio, over Maradona en zijn gelofte ‘om niet langer tv te kijken’.

De pagina’s over de tijd die hij in Cordoba doorbracht, leiden de paus tot reflectie over fouten ‘die ik heb gemaakt vanwege mijn autoritaire houding, in die mate dat hij ervan werd beschuldigd ultraconservatief te zijn. Het was een periode van zuivering. Ik was erg gesloten in mezelf, een beetje depressief.”

Relatie met paus Benedictus XVI

Het aftreden van paus Benedictus XVI, het daaropvolgende conclaaf en zijn verkiezing tot paus, met de keuze voor de naam Franciscus, vormen een ander hoofdstuk in de autobiografie.
Paus Franciscus beschreef zijn pijn bij het zien hoe “de figuur van de emeritus paus ‘gebruikt werd voor ideologische en politieke doeleinden door gewetenloze mensen,” en de daaruit voortvloeiende “controverses” in “de afgelopen tien jaar en die ons beiden hebben gekwetst. “

“De geschiedenis van mijn levensverhaal” bestrijkt de periode van de pandemie en herinnert aan oproepen over de rijkdom aan culturen en de verschillen tussen volkeren in de Europese Unie. Hij sprak de hoop uit dat een dergelijke oproep gehoord zal worden door de Hongaarse premier Orbán, ‘zodat hij begrijpt dat er altijd behoefte is aan eenheid’, en ook door Brussel ‘dat alles lijkt te willen standaardiseren, terwijl er ook respect zou zijn voor de Hongaarse uniekheid.”

In het boek ging paus Franciscus in op onderwerpen die hem dierbaar zijn, zoals de bescherming van de schepping, en richtte hij zich tot jongeren, waarbij hij hen vroeg ‘zich luid te laten horen’, omdat ‘de tijd dringt, we hebben niet veel tijd meer om de wereld te redden’.

De Kerk die paus Franciscus zich voorstelt is een ‘moederkerk, die iedereen omarmt en verwelkomt, zelfs degenen die zich anders voelen en die in het verleden door ons zijn veroordeeld’, denkend aan homoseksuelen of transseksuelen ‘die de Heer zoeken en in plaats daarvan zijn afgewezen of weggestuurd.”

De paus herhaalde zijn ja tegen ‘zegeningen voor onregelmatige echtparen’, omdat God van iedereen houdt, ‘vooral zondaars. En als sommige broeder-bisschoppen besluiten dit pad niet te volgen, betekent dat niet dat dit de aanzet is tot een schisma is, want de leer van de Kerk wordt niet in twijfel getrokken.”

Homoseksualiteit en burgerlijke unies

Hoewel het homohuwelijk onmogelijk blijft, zei hij, is dit niet het geval voor burgerlijke verbintenissen, omdat “het juist is dat deze mensen die het geschenk van de liefde beleven, net als iedereen juridische bescherming kunnen krijgen.”

Net als op andere momenten zijn de woorden van paus Franciscus een aanmoediging om mensen die vaak gemarginaliseerd worden binnen de Kerk, zich thuis te laten voelen, ‘vooral degenen die de doop hebben ontvangen en in alle opzichten deel uitmaken van het volk van God. gedoopt zijn en deze willen ontvangen, of die als peetvader of meter willen optreden, laat hen alstublieft welkom zijn.”

De paus laat merken dat hij gekwetst is door degenen die geloven dat hij “het pausdom vernietigt”. Zelfs als er ‘altijd iemand is die hervormingen probeert te belemmeren, die graag vast wil blijven zitten in de tijd van de paus-koning’, zei hij, ‘blijft het een feit dat het Vaticaan de laatste absolute monarchie in Europa is, en dat vaak binnen dit denkkader redeneringen en gerechtelijke manoeuvres worden gemaakt, maar deze benadering moet definitief worden opgegeven.”

bron en beeld: Vatican Media