door : Geert van Dartel
Begin november houdt de Wereldraad van Kerken in Busan (Zuid-Korea) zijn 10e algemene vergadering sinds de oprichting in 1948 in Amsterdam. De katholieke Willibrordzondag staat dit jaar in het teken van deze belangrijke bijeenkomst. Zo brengen we de verbondenheid met de Wereldraad tot uitdrukking. De Rooms-katholieke Kerkis geen lid van de Wereldraad, maar werkt er wel mee samen. De Pauselijke Raad voor de Eenheid zal in Busan met een delegatie onder leiding van kardinaal dr. Kurt Koch vertegenwoordigd zijn. Met 345 lidkerken uit 110 landen is de Wereldraad nog steeds een voortrekker van de wereldwijde oecumenische samen werking, al heeft de Wereldraad de afgelopen jaren aan kracht en gezag ingeboet. Onder de nieuwe algemene secretaris, de Noor dr. Olav Fykse Tveit, is er een koers uitgezet die de Wereldraad richting en houvast moet geven in de komende jaren.
Onze wereld
Het motto ‘God van leven, leid ons naar gerechtigheid en vrede’ heeft iets dramatisch. Staan we er dan zo slecht voor? Komen we er zelf niet meer uit? Het hoort ook wel bij de Wereldraad om de sociale en politieke werkelijkheid te benaderen vanuit het contrast met het heil dat van God komt. De wereld is in de greep van een wereldwijde economische recessie en een groeiende ecologische crisis. Het militair ingrijpen in verschillende landen bracht geen stabiliteit en democratie. De hoop op democratische ontwikkelingen in de Arabische landen was slechts van korte duur. In Syrië is een vreselijke burgeroorlog uitgebroken die al meer dan 100.000 doden en 2 miljoen vluchtelingen heeft gekost. Ook Egypte staat aan de rand van de afgrond. En in het Midden Oosten vertrekken de christenen, eerst uit Irak, nu uit Syrië en straks misschien ook uit Egypte.
Unity Statement
Is er in deze ten hemel schreiende situaties dan geen grond voor hoop op gerechtigheid en vrede? Zijn we ook als christen veroordeeld tot passiviteit en machteloosheid? Hebben kerken een sleutel tot verandering? De Wereldraad heft een zeer hoge opvatting van de roeping en opdracht van de Kerk in onze geschonden wereld. Kernachtig wordt dat verwoord in het Unity statement over de christelijke eenheid dat aan de deelnemers van de bijeenkomst ter goedkeuring zal worden voorgelegd. In deze tekst wordt de roeping van de Kerk geplaatst binnen het perspectief van Gods schepping (Gen. 1) en verzoe ning in de liefde van Christus (Ef. 1). De Kerk is de gemeenschap van het nieuwe verbond dat door de verzoenende kruisdood van Christus is ontstaan. De Kerk is gericht op de vernieuwing van de hele schepping. God zal ons steeds weer verrassen en is steeds weer de bron van nieuw leven.
De roeping van de Kerk is drievoudig: voorsmaak van de nieuwe schepping, profetisch teken van het leven dat God voor de hele schepping wil en dienaar van de verkondiging van het goede nieuws van Gods rijk van gerechtigheid, vrede en liefde. In deze drieslag wordt in feite de brede oecumenische agenda van de Wereldraad (het bevorderen van de eenheid van de Kerk, de inzet voor gerechtigheid en vrede en de missionaire opdracht) samengevat.
Eenheid van de Kerk
De zoektocht naar eenheid loopt steeds weer averij op. Herstel van gemeenschap en verzoening is binnen en tussen kerken een moeilijke zaak. Omdat het doel van de zichtbare eenheid van de Kerk niet realistisch lijkt, gaan er binnen de oecumenische beweging regelmatig stemmen op om dit doel dan maar tussen haakjes te plaatsen of op te geven. De Rooms-katholieke Kerk daarentegen pleit er steeds weer voor om de zichtbare eenheid van de ene, heilige, katholieke en apostolische Kerk als doel van de oecumenische beweging te handhaven. Het doet goed dat het Unity statement deze harde doelstelling Uitdrukkelijk in de agenda van de Wereldraad heeft opgenomen. Naast de andere doelen zoals de inzet en het getuigenis voor gerech tigheid en vrede en het getuigenis van Gods liefde voor deze wereld. Als teken van hoop.