door Frans Wijnands –
Heel Italië kent het recept, nou ja… Bucatini is een wat dikkere, en tegelijk holle soort spaghetti; typisch Romeins. De traditioneel bijbehorende saus (sugo) is genoemd naar het stadje Amatrice, 3000 inwoners, in de heuvels iets ten noorden van Rieti, midden-Italië. All’Amatriciana…, op Amatriciaanse wijze.
Simpel te maken gerecht als je varkenswangetjes kunt krijgen (guanciale), of anders goed buikspek, zoals de pancetta. Olijfolie, (gedroogd) Spaans pepertje, tomaten. Geen knoflook! En aan tafel wat pecorino, of ‘desnoods’ Parmezaanse kaas, er over raspen. Hoe simpel kan het zijn. Het staat in elk Romeins restaurant op de kaart. En niet alleen daar.
Het recept is een klassieker. Dat zal zo blijven. Maar het stadje waar het gerecht naar vernoemd is bestaat grotendeels niet meer. Een desastreuze aardbeving verkruimelde het historische centrum van Amatrice in een gigantische puinhoop.
Alle natuurrampen zijn verschrikkelijk; water, vuur, wind. Maar de angstaanjagende, onderaardse grommende en brullende aankondiging van een aardbeving is misschien wel het ergste van alle natuur-ellende.
Amatrice is in rouw. Het telt z’n doden, troost gewonden en daklozen. Alle zeven werken van barmhartigheid tegelijk. Het graaft tegen beter weten in de spelonken van ingestorte huizen, appartementen.
In de volledig verwoeste hoofdstraat staat de middeleeuwse kerktoren nog vrijwel ongeschonden overeind. Het is van een troosteloze symboliek. Misschien dat de toren de komende jaren een stimulans zal zijn bij de wederopbouw.
De heuvels rond Amatrice zijn in dit jaargetijde op z’n mooist. Maar het lieflijke landschap is ingelijst in een smerige rouwrand.
Bucatini, spaghetti all’ Amatriciana zal tot in lengte van jaren een bittere nasmaak hebben…
franswijnands@telenet.be