Gelukkig ontmoet ze ook vaak hoffelijkheid, zorg en empathie. En gelukkig spoelt God niet het kind met het badwater weg.
Door Annemarie van Diepen-Scheerboom
Dinsdagmiddag, op weg naar school om wat op te halen voor mijn onderzoek. Omdat ik sinds ons trouwen in Haarlem woon, moet ik ongeveer anderhalf uur reizen voordat ik eenmaal op bestemming ben. Als ik geen vertraging oploop tenminste, want zoals het een ware student met gratis OV betaamt, waag ik me aan de grillen van de trein en bus. Het enige duidelijke onderscheid met andere studenten is baby Daniël die op mijn buik hangt.
Studentenbus
Eenmaal aangekomen op Utrecht Centraal doe ik mijn laatste overstap op bus 12, dé studentenbus die bakken studenten naar de Uithof vervoert. Als ik aankom bij de halte staat daar al een hele meute te wachten. Ik voeg me bij het gezelschap en gelukkig komt er snel een bus aan. Na het wachten op de vertraagde trein vanaf Amsterdam Centraal had ik geen zin om met de bus ook nog eens moeilijkheden te krijgen. De bus stopt en alle studenten staan in de startblokken om als eerste de krappe deuropeningen binnen te gaan. Ik kijk naar de gezichten die allemaal gericht zijn op de opening, niemand maakt oogcontact met elkaar. Langzaam verdwijnt de massa in de bus. Nog enkelen, waaronder Daniël en ik, moeten nog instappen, maar de bus begint al aan zijn taks te geraken. Op het nippertje passen we er nog in.
Als we de bus binnenkomen, check ik in bij de OV-kaartlezer naast de buschauffeur en kan vervolgens niet meer verder lopen. Propvol zit hij. De buschauffeur begint te rijden en ik hou me vast aan het OV-automaatje. Zijn er speciale plekken voor ouderen, zwangeren en ouders met kindjes gereserveerd? Check. Maar ze zijn helaas al bezet met fitte, jonge studenten. Ik besluit te kijken wat er gebeurt naarmate de reis vordert. Misschien krijgt een van hen door dat er een baby in het spel is en wil iemand zijn plek afstaan. Dat had een meisje de vorige keer in de bus gedaan en dat vond ik heel lief. Intussen had ik genoeg vertrouwen in mezelf om mijn evenwicht te kunnen bewaren in die stadsbus door me aan het OV-automaatje vast te houden.
De bus reed en maakte de nodige bochten. Ik moest denken aan de zwangere vrouwen, ouderen en andere ouders met kindjes die geen plek aangeboden kregen, maar misschien niet zo stabiel waren. Het verbaasde me dat niemand nog een zitplaats had aangeboden. Kon het zijn dat ze het niet zagen vanwege de studenten die tussen Daniël en mij en henzelf in stonden? Wel jammer in ieder geval dat de staande studenten niks hebben gezegd, en anders wel dat de buschauffeur helemaal niks opmerkte. Dat deed de tramkaartverkoopster in Amsterdam toch beter: die zei dat ik moest zitten op de gereserveerde plek omdat ze het anders gevaarlijk vond. Maar goed, ik had nog steeds goede hoop dat de zittende studenten Daniël zouden zien en hun hoffelijkheid zouden tonen.
Niks gezien?
Een paar haltes verder stapten er al wat studenten uit. Ik stond nu pal voor het glas waarachter een van de gereserveerde plekken was. De student die erop zat, had koptelefoontjes in zijn oren en was bezig met zijn mobieltje. Hij keek af en toe naar buiten en dan weer op zijn telefoon. Niet recht naar voren in ieder geval.
Zou hij echt niks gezien hebben? Daniël, die tegen zijn slaapje aan zat, vond het in ieder geval niet meer leuk. Hij begon te huilen. Dat begint altijd een beetje zeurderig. Nu zou hij toch wel iets doorhebben? In dit stadium zou ik Daniël aan de borst leggen en zou hij lekker in slaap vallen. Maar dat zijn van die dingen die toch moeilijker gaan als je geen zitplaats hebt. Gelukkig hoefden we niet al te lang meer, maar wel lang genoeg om Daniël nog flink een keel op te laten zetten. Nu kan die jongen toch niet meer om de baby heen? Ik vraag me af hoe iedereen naar ons keek: vervelend dat ze geen plaatsje hebben of vervelend dat die moeder die baby niet stil krijgt.
Bak water
Wat hier gebeurde was geen samenleving meer te noemen, maar een naast-elkaar-leving. Ik snap best dat God hier op een gegeven moment een bak water overheen wilde spoelen, want dit lijkt natuurlijk nergens naar. Maar gelukkig spoelde Hij het kind niet met het badwater weg: op de terugweg in de trein zaten we tegenover een lieve vrouw en naast een aardig meisje die allebei heel leuk contact met Daniël maakten.
>> Lees ook andere artikelen van Annemarie van Diepen-Scheerboom