Terwijl iedereen druk bezig was met zijn haperende hartritme, zijn zuurstoftekort en zijn gezwollen voeten, was het uiteindelijk de geest van mijn vader die ervandoor ging. Hij had daar zelf gegarandeerd de humor van kunnen inzien. Achteraf gezien bracht ik zijn laatste heldere momenten met hem door in de wachtkamertjes bij de diensten radiologie en functiemeting.
We hadden het over wachten, mijn vader en ik. Hoe je naar een ziekenhuis gaat omdat je dringend hulp nodig hebt en hoe je uiteindelijk vooral moet wachten.
Alsof de hulp daaruit bestaat: leren wachten.
Eenmaal in een ziekenhuisbed met een zuurstofaansluiting en talloze andere kabeltjes en schermpjes, werd mijn vader onherkenbaar. In de dagen nadien zagen we een man die heftig maar onverstaanbaar praatte, haast zonder ophouden. Terwijl de vader die wij kenden, vooral uitmuntte door zwijgzaamheid en spaarzame, maar rake interventies.
Nu leren we ons verhouden tot een drukke vader die voortdurend op luide toon tussenkomt, die een heel andere mimiek heeft, die ons veel meer aanraakt dan ooit. Alleen liedjes en versjes van heel vroeger lijken nog ergens een belletje te doen rinkelen.
Het schrijnt. Het voelt vooral als verliezen, al is er af en toe ook een beetje winst.
We maken andere grapjes met hem, en zien als hij lacht toch ergens iets van dezelfde humor als vroeger. We vinden veel te snel een nieuwe manier van omgaan met hem, als met een kind-vader, die we mogen voeren en bemoedigend toespreken als hij slikt. Ooit mocht ik als klein meisje op zondag met mijn kapperssetje zijn haren kammen als hij in de zetel naar Opera en Belcanto op de radio luisterde.
Misschien is er toch niet zo veel veranderd.
Hoe het verder gaat, weet niemand. Wat mijn vader allemaal zegt, begrijpt alleen God. Misschien is hij alvast het gesprek over de grens heen begonnen, omdat zijn toekomst meer daar ligt dan hier. We houden hem nog een poosje vast. Zijn handen worden rustig in de onze. We wachten samen, al weten we niet goed waarop. Alleen dit: ook de naam van mijn vader staat geschreven in de palm van Gods hand.