door pastoor H.Seidel
Komende zondag ga ik de Mis verzorgen op NPO2, zoals ik dat al meer dan twee jaar, zeven of acht keer per jaar doe, op verzoek van mijn bisschop. Normaal vind ik dat mooi dienstwerk. Het kost veel energie, voor mijzelf en de betrokken vrijwilligers, maar we doen het ergens voor. We vieren als parochie dan samen met dik honderdduizend Nederlandstalige kijkers. Bijna allemaal ouderen die niet meer naar hun eigen parochiekerk kunnen, vanwege hun gezondheid.
Deze keer is het anders. Misschien de rest van het jaar ook. Daarna geef ik het stokje voor ons bisdom sowieso door, maar van mij… mag dat moment ook morgen al gebeuren als we nog lang achter gesloten deuren verder moeten gaan.
Waarom? Ik vier graag met mijn eigen parochie de Eucharistie. Deze keer zouden we het KISI-kinderkoor met ca. 80 enthousiaste en gelovige jongeren in de viering hebben, samen met alle eerste-communicanten en hun gezinnen, én de trouwe parochianen. Een volle kerk. Heel veel mensen die ik ken, met wie ik een band heb. Bruisend van geloof en geestelijke energie. Dát mogen delen met zovelen via de media, is geweldig. We hadden ons er enorm op verheugd. Het mag niet zo zijn.
Zondag is er geen gemeenschap. Er zijn twee acolieten, er zijn twee zangeressen waarvan één ook lectrice is, en een organist. Ik ben dolblij dat deze vijf mensen zo hun best doen. Maar verder zijn er lege banken. Geen communie, ook niet voor degenen die de viering mee verzorgen. Alles op afstand. Acolieten zetten alles neer en ik mag het zelf pakken.Ik draag de Mis op ‘versus populum‘ zoals dat heet. Met het gezicht naar het volk. Zoals het altaar in de kerkruimte is opgesteld. Zonder volk. Ik celebreer in feite ‘versus cameram‘. Zoals alle priesters die de afgelopen weken zijn gaan streamen. Zonder volk. Kijkend in een leegte. Pratend tegen mensen die ik niet zie, waar ik geen live band mee heb, geen interactie. Mensen die misschien thuis ‘en met uw geest’ zeggen, maar zó op afstand…
Noodzakelijk kwaad…
Het is een noodzakelijk kwaad, zullen we maar zeggen. Veel mensen zijn er enorm blij mee en daar doen we het dan maar voor. Ik zal mijn uiterste best doen, de teksten liggen klaar. Maar het is eigenlijk ook een verminkte viering en dat ráákt me gigantisch. De gemeenschap van Christus kun je opvatten als geestelijk, of denken aan de hemel die meeviert, of de vijf vertrouwde personen die wel mee-vieren (ofschoon ze geen communie mogen ontvangen). Maar ik geloof dat het Lichaam van Jezus werkelijk is. Geen show, geen virtuele communie, geen symbolische handeling… Daarom moet ook die andere, dragende aanwezigheid van Christus werkelijk zijn. Een echte priester, een echt altaar, echt zijn Lichaam en Bloed, en écht…. Zijn Volk Gods. Die laatste aanwezigheid kan gewoon niet via een medium adequaat worden vormgegeven. Ik schreef daarover in mijn vorige blog, afgelopen dinsdag.
Even om het te snappen: We kunnen ook geen echte Eucharistie vieren als we met mensen aanwezig zijn, zingen en bidden, maar zonder priester. We zouden een TV achter het altaar zetten en dan geloven dat de celebrant op TV hier de hosties consacreert. Maar dan weten we wel dat we iets niet helemaal goed doen. Welnu, draai het eens om? Aanwezigheid = werkelijk. Dit is een noodsituatie, maar blijf attent op de gevaren. Want kijkend meevieren is echt een andere werkelijkheid.
Paus Franciscus zegt vandaag bijna hetzelfde…de nieuwsbrief van de dominicanen
lees het vervolg op de blog van pastoor Seidel
Een ervaring met een ander karakter is te vinden op de nieuwsbrief van de dominicanen