drie is teveel
Als je er op gaat letten sta je versteld hoeveel lijstjes er in omloop zijn: allerlei soorten Top-
Tien, standen van sportcompetities, lijstjes van de honderd rijkste mensen in ons land en van
de armste landen in de wereld, van de tien beste landen om te wonen en de tien slechtste
steden waar je dus niet wil wonen…, lijstjes van alle soorten sporters, records,
beursgenoteerde bedrijven. En wachtlijsten, maar dat is een andere categorie.
En dan zijn er nog je eigen lijstjes: waar je aan moet denken als je met vakantie gaat, lijstjes
met wachtwoorden. Verlanglijstjes, lijstjes met boeken die je nog wil lezen en films die je wil
zien.
De cabaretier/schrijver Hans Dorrestijn vertelt in zijn boek ‘Niemand houdt zijn hart zo vast
als ik’, dat ‘ie een lijstje heeft van twintig héél vieze dingen.
Daar staan onder meer op: een eksteroog met staar.
Maar ook:
- de onderkant van het grondzeil na drie weken kamperen in Schoorl
- de bovenkant van het grondzeil na drie weken kamperen in Schoorl
- de camping van Schoorl
- Schoorl
Voor mij zijn maar twee lijstjes belangrijk: m’n dagelijkse boodschappenlijstje en de Tien
Geboden. De echte natuurlijk, want er zijn ook nep-tien geboden in omloop.
Af en toe worden in Italië maffiabazen opgepakt en dat is dan telkens weer groot nieuws.
Want de bestrijding van die misdaadorganisatie is een moeizame, nooit eindigende jacht op de
kopstukken. (Overigens schrijven de Italianen mafia en dus niet met een dubbele f zoals wij
dat doorgaans doen).
We woonden nog in Italië toen kort na elkaar op Sicilië twee ‘peetvaders’ werden opgepakt.
Eerst Bernardo Provenzano, die ruim veertig jaar voortvluchtig was maar al die jaren
meestentijds in een boerderijtje vlakbij zijn woonplaats Corleone verbleef.
Onze toenmalige huisarts in Orbetello heette ook Provenzano, maar ik heb hem nooit durven
vragen of ‘ie familie was…
En een jaar later werd Salvatore Lo Piccolo – vrij vertaald ‘de kleine verlosser’ – gearresteerd.
De toenmalige minister van Binnenlandse Zaken kraaide als een bekroond goudhaantje
victorie: ‘We pakken bazen, geen glazenwassers’, vertelde hij triomfantelijk, alsof ‘ie
hoogstpersoonlijk die kleine verlosser in de boeien had geslagen.
Lo Piccolo was meer dan twintig jaar op de vlucht en onvindbaar. Maar ook hij werd
gegrepen in een doorsnee vrijstaand boerenhuis waarmee het bergachtige achterland van
Palermo is bezaaid.
Meer dan twintig jaar onvindbaar? Tientallen, misschien wel honderden mensen moeten
stilzwijgend geweten hebben waar de maffiabaas verscholen zat.
Dat ‘ie uiteindelijk toch gevonden werd kwam omdat ’n kleine crimineel die al eerder was
gearresteerd begon te praten, in ruil voor strafvermindering. En met verklikkers is het
makkelijk boeven vangen.
De politie vond in de rommelige woonkamer van het onderduikadres niet alleen
heiligenprentjes, maar ook aantekeningen over de bronnen van inkomsten,
bankrekeningnummers in Zwitserland, lijstjes met namen van ‘ondergeschikten’,
medewerkers en beschermers. En de ‘Tien Geboden’ van de maffia; althans de tien regels die
Lo Piccolo zijn medewerkers dwingend oplegde om een voorbeeldige mafioso te zijn.
Het is een interessant lijstje:
- blijf van de vrouwen van je vrienden af;
- nooit ‘ouwe jongens-krentenmik’ met smerissen;
- geen dronkenschap en nooit doorzakken in bars of clubhuizen;
- altijd oproepbaar zijn voor onze zaak (cosa nostra)
- hou je strikt aan gemaakte afspraken;
- toon onvoorwaardelijk respect voor je echtgenote;
- altijd de waarheid zeggen, maar alléén tegen vertrouwelingen;
- geen geld van andere (maffia)families aannemen en
- geen politie-agenten, sentimentele, pessimistische of ongehoorzame mensen
meenemen. - nooit alleen met een vriend van ons in contact treden, er moet altijd een derde bij zijn.
Dat laatste ‘gebod’ doet denken aan een fameus Siciliaans gezegde dat een bedrijf of
onderneming altijd geleid moet worden door ‘n oneven aantal mensen, en drie is te veel…