door Frans Wijnands.
Wat een gedoe. De ene bisschop wist tot voor kort (bijna) zeker dat paus Franciscus een dagje naar Nederland zou komen. Een andere bisschop steekt daar een stokje voor. Het was een leuk idee, maar de paus heeft geen tijd. Einde verhaal.
Zou je denken. Die eerste bisschop is mgr. Jos Punt, bisschop van het bisdom Haarlem-Amsterdam. Die had niets liever gewild dan paus Franciscus in Nederland (Amsterdam) te ontvangen. Alles was kennelijk geregeld. Het programma, de financiering (hoezo noodlijdende rooms-katholieke kerk?, welke sponsors?) en de beveiliging.
Beveiliging? In maart komen meer dan 50 wereldleiders in Den Haag bijeen. Dan praat je pas echt over beveiliging. Alsof iemand de brave Franciscus in Amsterdam een strobreed in de weg zou willen leggen. Maar dat terzijde.
Die andere bisschop, mgr. Wim Eijk, ziet niks in dat pausbezoek. Het zou volgens hem aan belangstelling ontbreken. En dan staat die paus in de Amsterdam Arena voor een handjevol vrome gelovigen te praten. Te gênant voor woorden. Om nog maar niet te spreken van de beelden die de wereld rond zouden gaan: paus Franciscus in een Arena waar alleen de F-side vol zou zitten… En daarom, liet Eijk weten, ‘hebben de Heilige vader en ik besloten het bezoek niet te laten doorgaan’.
‘De Heilige Vader en ik’. ‘Wij’ zien er van af. De paus heeft wel wat beters te doen. Een klassieke patstelling: mgr. Punt vindt dat Franciscus moet komen. Eijk vindt van niet. Maar het is geen echte remise. Want Punt gaat in het paars gekleed; Eijk in kardinaalsrood. Een kleurnuance, maar tevens een doorslaggevend hiërarchisch verschil. Eijk is weliswaar de gelijke van zijn mede-bisschoppen maar als het hem uitkomt ook hun overkoepelende baas. De paus komt niet. Einde verhaal.
Zou je denken. Want het verhaal is nog niet uit. Plots ontplooit zich zoiets als een burgerinitiatief, een oecumenische krachtenbundeling om paus Franciscus alsnog te verleiden om een dagje Amsterdam te doen. Dat gebeurt dan toch weer niet, en dan maak je een soort van eindafrekening op:
– Tweespalt en schrijnende mis-communicatie in de Nederlandse bisschoppenconferentie (overigens niet voor ’t eerst onder het Eijk-regime)
– Een hartverwarmend protestants-katholiek initiatief , maar tegelijkertijd vanwege de kardinale weerstand in Utrecht, een stap terug in de oecumenische toenadering.
– Een halsstarrig rechtlijnige eminentie in Utrecht die nooit thuis geeft, geen post beantwoordt en protestanten die om een dialoog vragen de deur wijst.
– Achterkamertjesgedoe, en een belabberd mediabeleid van het Nederlandse episcopaat.
Jammer dat de aartsbisschop van Utrecht zich opsluit in zijn rechtlijnige gelijk, in plaats dat hij de hem ambtelijk toevertrouwde warmte uitstraalt die de zoekende christelijke gemeenschap van hem verwacht. Ach, zo heeft de nuntius ook weer eens wat aan zijn Vaticaanse superieuren te melden…
franswijnands@telenet.be