De geloofstraditie is bedoeld om te komen tot innerlijke autoriteit: tot ervaring, innerlijk weten. Het is een middel om te leren zien en horen, en zo innerlijk te groeien in wie je bent. Om te leven met aandacht, smaak en mededogen.

Ga maar na. De traditie vertelt dat het leven geschapen is. Dat kun je geloven (of verwerpen), maar het wordt een weten als het lente wordt en je de verrukking voelt van warm licht, leven dat overal opkomt en uitbarst. Dan weet je dat het leven bezield is en goed bedoeld, en dat jij niet de eerste bent die dat ziet.

Of een ander voorbeeld: de traditie vertelt dat vergeving een wezenskenmerk is van God. Die suggestie wordt pas een weten als je ervaren hebt hoe wij elkaar leven kunnen geven, door elkaar vergeving te vragen en geven.

Helaas leven we in een kenniseconomie, niet in een wijsheidscultuur. De kenniseconomie deelt op, analyseert, gebruikt. Een wijsheidscultuur zou verbinden, doorzien, genieten. Vooral van de onzichtbare dingen.

We kunnen, bijvoorbeeld, knappe artsen opleiden en protocollen opstellen voor het einde van het leven. Maar we kunnen nog niet zo goed vormgeven wat daar aan verdriet en dankbaarheid ervaren wil worden. En we kunnen heel goed wetenschappers opleiden die onderzoeken of een vogel klieren heeft. Maar we zijn er nog niet goed in om te snappen dat wij net zo mooi en kwetsbaar zijn als de natuur zelf.

De wereld heeft grote behoefte aan mensen die onzichtbare dingen herkennen, onthullen, vieren. Aan mensen die snappen dat het leven niet van hen is, maar dat zij van het leven zijn.

*

Uit een bijdrage van Arjan Broers aan de website gOdschrift.