Zouden ze in het Colosseum – in de keizertijd – ook een soort van F-side hebben gehad? Of
een vak speciaal voor bezoekers van het platteland?; voor boeren en buitenlui?
Zouden half-bezopen halve zolen bekers wijn in de arena hebben gegooid?, uit onvrede over
wat de gladiatoren lieten zien, en antisemitische liedjes hebben gezongen?
Zou goed kunnen, want heibel is bij sommige soorten van strijd en ‘spel’ van alle tijden.
Niks bijzonders dus, dat ook onze nationale profvoetbalcompetitie voor mannen met het
vertrouwd rakende gesodemieter is begonnen.
Het verschil met het vrouwenvoetbal is nog steeds verbluffend. Nog wel…
Tientallen wedstrijden zijn er recent op het vrouwen-WK gespeeld en alles verliep in pais en
vree.
Geen gezeik tegen de scheidsrechters, geen rottrappen, geen ergerlijk tijdrekken, geen
‘blessure’theater, maar voetbal zoals het moet zijn: lekker om te spelen en fijn om naar te
kijken. Samen met je kinderen, of het hele gezin.
Maar dat laat je als ouder wel uit je hoofd bij zogenaamd risicovolle wedstrijden.
Ik herinner me een foto van een klein vetzakje van een jaar of zeven, acht dat heel boos kijkt
en z’n kleine middelvingertje opsteekt.
Vroegrijp, al bijna rot…
Het was een foto genomen in een Engels voetbalstadion. Naast dat opgefokte ‘supportertje’
staat zijn vader, die breed lachend naar zijn zoontje kijkt: ‘Well done, son…’. De appel valt
nooit ver van de boom.
Jaren geleden heb ik voor het Friesch Dagblad ’n column geschreven over een opmerkelijk
initiatief van een Italiaanse voetbalclub, Musetta. Een amateurclubje van drie keer niks in een stadje op het Venetiaanse platteland; in San Donà di Piave om precies te zijn.
In de kerk van dat plaatsje staat een Mariabeeld. De toenmalige clubbestuurders hadden daar
een grote poster van laten maken en die vastgemaakt aan de omheining van het voetbalveld,
vlak naast de dug-out en de ingang naar de kleedkamers.
Waarom? Om de eigen spelers en de bezoekende tegenstanders er aan te herinneren dat
vloeken, schelden en zeker ‘n ‘doodschop’ niet thuis horen op een voetbalveld. En dat geldt
ook voor de supporters.
Je moet op het sportveld met elkaar en de tegenstanders omgaan alsof je met z’n allen gezellig
in een pizzeria zit. Zoiets…
Maria moest vanaf de zijlijn voorkomen dat de verliezers vloekend de kleedkamer in zouden
duiken.
Het was een hartverwarmend initiatief, overstromend van naastenliefde. Maar het heeft geen
bal geholpen.
In plaats van die foto van Maria had je natuurlijk ook de portretjes van de moeders van alle
spelers langs de lijn kunnen hangen. In de hoop dat de voetballers dan meer op hun woorden
en daden zouden letten als ‘la mamma’ meekijkt en meeluistert.
Maar of dat helpt?
Sommige moeders, om van vaders maar niet te spreken, staan langs de zijlijn vaak harder te
schreeuwen en te schelden dan hun zoons in het veld zouden durven doen.
Tja, er komen nu eenmaal ook rare vogels naar het voetballen kijken. Maar wat is raar?
Ik kijk graag in platenboeken naar vreemde vogels, naar dieren die in geen enkele dierentuin
te zien zijn.
Dichterbij, in het Schotse Loch Ness, zijn ze onlangs weer eens op zoek gegaan naar het
‘monster’ dat in dat meer zou leven.
Loch Ness, met bruin, troebel water, is bijna veertig kilometer lang en anderhalve kilometer
breed, op het breedste punt.
Het is meer dan 200 meter diep. En in die natte duisternis leeft het monster Nessie.
Onzin natuurlijk. Nessie bestaat alleen in onze fantasie.
De dichter Cees Buddingh’ (1918-1985) fantaseerde graag de raarste beesten bij elkaar.
Zoals de Bozbezbozzel:
De bozbezbozzel lijkt wat op
een jenk, maar heeft een klein’re kop.
Zijn poten staan reeds twee aan twee
als eenmaal bij het stekelree.
Hij hinnikt als een maliepaard,
en als het sneeuwt heeft hij een staart.
Wanneer die staart zijn kop zou zijn,
was hij precies een spieringzwijn.
En als hij zeven staarten had,
een kolossale kolbakrat.
Nu lijkt hij nog het meeste op
een jenk, maar heeft een klein’re kop.
beeld> sportplezier.nl