Kerststal van Sint Franciscus
‘’t Is tijd. Opstaan, kom’.
Dat herinner ik me vaag uit de kersttijd van m’n jeugd. Mijn vader die me wakker maakt.
Opstaan?, om half twaalf ’s avonds, in het hartstikke donker?
Maar je was meteen klaarwakker, alsof je er in je onrustige slaap op had liggen wachten:
de Nachtmis! En dan moest je op tijd in de kerk zijn om een zitplaats te hebben met zicht op het altaar en op die kerststal met grote beelden. Van gips, maar levensecht!
Je luisterde in een volle kerk, die bol stond van de wierook, met rode oortjes naar het Kerstevangelie en je zag het in je verbeelding allemaal voor je: een kindje dat geboren wordt in een koude stal waar ook een os en een ezel staan; over inwoning gesproken… En waar een stel herders en hun schapen nieuwsgierig op bezoek komen. Armoe troef.
Maar er waren engelen die in die donkere nacht jubelden over vrede op aarde.
Dát was een hoopvolle boodschap.
En dat is het sindsdien gebleven…
‘Vrede op aarde aan alle mensen die van goede wil zijn’ is een echo uit mijn jeugd.
Gaandeweg de jaren heb ik begrepen dat in vrede leven dicht bij huis begint: in je familie, met je buren, in je woonomgeving, op je werkplek en met andersdenkenden/gelovigen.
We wensen elkaar nog steeds vrede op aarde terwijl we weten dat het een droombeeld is.
Omdat er altijd mensen waren, zijn en zullen komen die niet van die goede wil zijn, die kennelijk niet in vrede kunnen of willen leven. Desondanks blijft Kerstmis vóór alles een feest van hoop. Zèlfs op vrede.
Kerstmis
Klokken haalden mij uit de slaap vandaan;
Kerstmis over Den Haag om middernacht.
Hij, die ik dagelijks te wezen dacht,
trok uit mij weg en kwam alleen te staan.
Ik keek tegen mijn eigen leven aan,
alsof een ander het had doorgebracht.
Een lege helderheid betrok de wacht
tussen mij en het opgeschoven raam.
De stad verstomde. Mijn verbeelding ging
over de torens heen naar Bethlehem.
2000 jaren her is daar een kind
zojuist geboren en de moeder windt
het in een doek. De ezel en de man
maken het nuchter mee. Een engel zingt.
Gerrit Achterberg (1905-1962)