Onze correspondent Frans Wijnands woont in Vlaanderen. Van daaruit overschouwt hij de wereld. Deze keer blijft hij dicht bij huis en was in Roeselare op een wel heel bijzondere tentoonstelling, over, het moest er wel een keer van komen, wielrennen!
Koers is Religie
De Hoogmis van Vlaanderen, volgend voorjaar voor de honderdste keer. Geen eucharistieviering maar een wielerkoers: de Ronde van Vlaanderen , Vlaanderens mooiste, de legendarische koers door de Vlaamse Ardennen. Lijdensweg en triomftocht. Wielrennen en (bij)geloof gaan in Vlaanderen hand in hand. Daarom heeft het Nationaal Wielermuseum een expositie ingericht met als titel: Koers is Religie. Een fascinerend overzicht van wielrennen in het teken van het geloof. Nog minstens tot eind volgend jaar te zien, in Roeselare. In de Paterskerk want het echte Museum wordt gerenoveerd. Toegang gratis, al hangt er achter in de kerk een offerblok voor vrijwillige bijdragen….
Een renfiets in een glazen schrijn….
Ach, je loopt wel eens ’n kerk binnen; in een vreemde stad, of op vakantie. Je weet meestal wat je te wachten staat. Maar als je de Paterskerk in Roeselare binnenstapt is alles anders. Maar dan ook totaal! In het middenschip staan geen banken maar zo’n veertig verschillende renfietsen. Ouderwetse en hypermoderne. Fietsen van Fiorenzo Magni, Rik van Looy, Rik van Steenbergen, Francesco Moser, Tom Boonen en van een dozijn andere wielerhelden. Op de plaats waar ooit het altaar stond staat nu een metershoog, driedimensioneel kruisbeeld, gemaakt van nooit afgehaalde fietsen uit het Fietsendepot in Gent: de Croix de Fer, verwijzend naar de gelijknamige Alpen-col. Nep-wierook zorgt voor een ‘mystieke’ sfeer.
De achterwand van de kerk is een mozaïek van zeldzame wielertruitjes; van Fausto Coppi en Bernard Hinault, van Gino Bartali en Tom Simpson, en vele anderen. In de zijkapel naast het vroegere hoofdaltaar hangt pontificaal een foto van Eddy Merckx, ‘opgehemeld’ door stucwerk-engelen. Daaronder een van de racefietsen waarmee hij naar de zoveelste magistrale zege pedaleerde. Een renfiets in een glazen schrijn…
De Paterskerk – ooit van de Redemptoristen – is jaren geleden al ontwijd, maar op het eerste oog blijft het een kerk. Het orgel is er nog. De witgepleisterde wanden zijn beschilderd met kleurige Bijbelse taferelen. In de zijbeuken zitten gebrandschilderde ramen van vriendelijk kijkende heiligen. Er is een soort van pelgrimage ingericht, er is een Kruisweg en er staat één biechtstoel. Alleen de invulling van dat alles is totaal anders dan gebruikelijk in een katholieke kerk.