Commitment dat aan alles vooraf gaat
Kerkelijke leiders, pastores en vrijwilligers in parochies en geloofsgemeenschappen, alom proberen zij te redden wat er te redden valt. Dat blijkt steeds minder. Dat zouden we niet moeten zien als een teken dat God ons in de steek laat, het christelijk geloof zijn betekenis verloren heeft en wij daarom onze inspiratie maar elders moeten zoeken. Mindfulness kan de kerk net zo min redden als simpelweg enthousiasme – ja, dat laatste is kritiek op het veelgelezen boek van James Mallon, Als God renoveert: De parochie van onderhoud naar bloei (Adveniat 2019), al is er over dit boek ook veel goeds te zeggen, evenals over mindfulness overigens.
Wat ik doorgaans mis is een gemeenschappelijk commitment dat aan alles vooraf gaat: de overtuiging dat we niet zonder kerk kunnen en dat wij dus kerk moeten willen zijn. Om de wereld voor God te kunnen brengen, om ons door Jezus de Gezalfde de weg te laten wijzen en ons door de Geest te laten aanblazen en in dienst te laten nemen voor Gods rijk. Desnoods met twee of drie. Omdat we geloven dat hiervan alles afhangt. Of geloven we dat gewoon niet meer?
(Erik Borgman in een column op www.debezieling.nl)