TEKSTEN VAN PEER VERHOEVEN VOOR DE SITE VAN DE ROEROM.
Gedachten uit de Roerom februari 2013, Liefde reikt verder dan …
omvat: Gebed, Jezelf zijn, de ziel van ons doen, Er is…., Daarvoor bidden
STILTE
Soms
Soms overkomt stilte me,
stokt de tijd en beleef ik
iets van eeuwigheid.
Soms kijk ik m’n ogen uit
en zie ik méér dan
op mijn netvlies komt.
Soms keer ik diep in mezelf
en ervaar ik U, Onnoemlijke
in tijd en eeuwigheid.
Zelfs dan
Het kabbelen van het water
zelfs het bulderen van de zee –
het ruisen van de wind
zelfs het gieren van de storm –
het zingen van de vogels
zelfs al maken ze me wakker –
verstoren de stilte niet.
Maar zegt ‘n mens één woord,
zelfs al is het fluisterend,
dan breekt er iets …
En er zijn er zoveel die
de godsganselijke dag vol praten,
een keel opzetten en
luid worden doorversterkt.
In een bries
Er stak een storm op,
maar in de storm was God niet.
De aarde beefde,
maar ook in de beving was Hij niet.
Een vuur vlamde op,
maar in het vuur was Hij evenmin.
Er fluisterde een zachte bries
en in die fluisteriung hoorde Elia de Heer.
(1 Koningen 19)
Min de stilte
‘In alle vroegte, ‘t was nog nacht,
stond hij op en ging naar buiten,
naar een stille plek om te bidden …’
Gezegd over Jezus van Nazaret.
(Marcus 1)
Min de stilte in uw wezen
zoek de stilte die bezielt.
Zij die alle stilte vrezen
hebben nooit hun hart gelezen
hebben nooit geknield …
schreef een dichter.
(Adema van Scheltema 1877)
‘Ga naar een stille plek
waar je alleen bent
en tot rust kunt komen …
zei Jezus zijn volgelingen.’
(Marcus 6)
Bidden
Toen het gebed van de bisschop
steeds vromer en innerlijker werd,
had hij steeds minder en minder te zeggen;
tenslotte zweeg hij geheel.
Hij meende eerst dat bidden spreken was,
maar leerde zwijgen.
Toen ontdekte hij dat bidden
niet alleen zwijgen is, maar luisteren.
Bidden is niet zichzelf horen praten,
maar stil worden, stil zijn
en volharden, totdat God te horen is.
(S. Kierkegaard)
Spreekwoordelijk
Door een gebeuren overvallen
weten we niet wat te zeggen
zijn we met stomheid geslagen.
Van wat hevig ontroert
worden we stil
staan we sprakeloos.
Wortel en zin
De dingen groeien en bloeien
en alles keert tot zijn wortel terug.
Terug tot de wortel is stilte,
zich wenden tot zijn bestemming.
(Lao-Tse)
Wanneer stilte
wortel en zin van de werkelijkheid is,
hoe ‘reeel’ is onze wereld dan nog,
hoezeer van het leven vervreemd?
En hoe realistisch zijn dan niet
de religieuzen met hun vaste ritme
van handen uit de mouwen
en handen gevouwen –
de monniken,
vaak voor wereldvreemd versleten,
die hun dagen in stilte beleven ?