Paus Franciscus en het gebed

Katholieken praten gemakkelijker over seks dan over gebed |

door Robert Mickens in zijn Brief uit Rome voor La Croix International |

Paus Franciscus heeft behoorlijk wat succes gehad om mensen met nieuwe ogen te laten kijken naar belangrijke kwesties of problemen in onze wereld. Hij wordt daarbij geholpen door een, over het algemeen, goedgunstig imago in de media.

Dat betekent natuurlijk niet dat mensen het altijd eens zijn met wat hij zegt, of dat degenen die dat wel doen ook daadwerkelijk belangrijke acties ondernemen of hun gedrag veranderen.
Denk maar eens aan de onophoudelijke oproep van de paus om vrede. Die uitspraken van de paus hebben nog geen einde gemaakt aan oorlogen of strijd.
En wat is het resultaat van zijn herhaalde aansporingen om meer respect en eerbied te tonen voor de hele schepping — mensen, dieren en planten, en alle elementen in de omgeving? De meeste mensen – zelfs in het Vaticaan – lijken niet te weten of veel interesse te hebben voor het feit dat we ons momenteel in het “seizoen van de schepping” bevinden, een vijf weken durend oecumenisch initiatief om manieren te vinden om ” ons gemeenschappelijk huis”. (van 1 september tm 4 oktober). Toch is dit ook iets wat Franciscus sterk heeft onderschreven.
Deze kwesties krijgen een fatsoenlijke pers, omdat zelfs de reguliere seculiere media erkennen dat de paus een zekere morele autoriteit heeft, ook al is hij geen expert op het gebied van milieukwesties of internationale diplomatie en vredestichten.

Een leraar van gebed
Franciscus is een christelijke priester en bisschop en als zodanig is hij in wezen een ‘spirituele’ leider. Dat betekent dat zijn expertise of specialisatie in spirituele zaken ligt. En een van de belangrijkste van alles is gebed.
Wie weet nu dat hij bijna een jaar lang zijn algemene audiëntie op woensdag gebruikte om catechese te geven over gebed. “Gebed is de adem van het geloof; het is een passend motto. Gebed is als een kreet die uit het hart komt van gelovigen die zich aan God toevertrouwen”, zei hij op 6 mei 2020 bij het begin van de wekelijkse catechetische reeks begon.
Gedurende twee maanden sprak de paus over gebed totdat hij deze serie kort onderbrak om te spreken over de urgentie van “genezing van de wereld”, toen de coronapandemie diepe sociale kwalen aan het licht bracht.
Hij hervatte de serie over gebed begin oktober 2020 en ging door tot juni 2021. In totaal hield Franciscus 38 toespraken over het gebed. Maar de meeste hiervan haalden de publiciteit niet, zelfs tot mijn spijt moet ik toegeven, ook niet in de kolommen van La Croix International.

Een onderwerp te gênant of gewoon te intiem?
Misschien vinden wij katholieken het niet prettig om in het openbaar over gebed te praten, omdat we bang zijn dat we als “prekerig” of “kerkelijk” overkomen. Veel katholieken – misschien de meeste eigenlijk – lijken zich net zo te schamen om met anderen over hun ‘gebedsleven’ te praten als om met hen over hun seksleven te praten! Is het omdat ze er geen hebben? Of vinden ze het te privé en intiem om er openlijk over te praten? Als ik “zij” zeg, bedoel ik natuurlijk “wij” — wij allemaal. Ik vermoed dat een van de problemen is dat de meeste katholieken niet veel hebben geleerd over gebed, behalve het prevelen van teksten zoals het Weesgegroet, het onderhouden van persoonlijke devoties en naar de mis gaan.
We zagen het ongemak om de leegte te vullen toen tijdens de lockdowns de liturgische vieringen werden opgeschort. Het lijkt erop dat wij, katholieken, in het algemeen -en dat geldt voor leiders en voor gewone gelovigen- slecht in staat zijn mensen te helpen een innerlijk leven te ontwikkelen.

Bidden is meer dan zondagse kerkgang

Zelfs zo’n zes decennia na het Tweede Vaticaans Concilie (1962-65), blijft de Kerk de boodschap overbrengen dat de “lakmoesproef” voor het rooms-katholiek zijn bestaat uit de “verplichting” om op zondag en een aantal grote kerkelijke feesten de mis bij te wonen.
Zeker, er zijn in de kerk na Vaticanum II grote inspanningen geleverd om spiritualiteit te bevorderen, zoals meditatie, lectio divinacontemplerend gebed, enz. Maar het bidden van de rozenkrans voor de mis of de eucharistische aanbidding daarna, evenals andere “devoties”, blijven bij velen de voorrang krijgen.
Alle spiritualiteit is in zekere zin eucharistie, aangezien de viering van de eucharistie de “bron en het hoogtepunt” is van het geloof en het leven van de Kerk. Maar we blijven de middeleeuwse obsessie met de eucharistische elementen volhouden. En we hebben de neiging om gebed te reduceren tot de oefening om God om hulp te vragen (voor onszelf of anderen) of God te bedanken voor onze zegeningen. Op enkele uitzonderingen na hebben onze katholieke bisschoppen en priesters mensen niet geholpen om de kerktraditie van contemplatief gebed te verkennen. Misschien wel omdat velen van hen niet hebben geleerd hoe ze dat zelf in praktijk zouden kunnen brengen.

De contemplatieve benadering van het navigeren door een wereld in dramatische beroering
Contempleren, gewoon in stilte stilte bij God zitten, dat is niet aan monniken en religieuzen voorbehouden. Een vorm van contemplatie is essentieel voor iedere ​​gelovige, zelfs voor iemand die zich katholiek noemt.
Ik ben geen profeet, maar het lijkt me duidelijk dat we nog maar aan het begin staan ​​van waarschijnlijk de grootste omwenteling en meest dramatische transformatie in de menselijke geschiedenis. Alleen al de kakofonie van informatie (en desinformatie) die tegenwoordig met zo’n duizelingwekkende snelheid wordt verspreid, destabiliseert steeds meer gemeenschappen en instellingen waar we ons ooit aan konden vasthouden. Hoe lang deze verstoring zal aanhouden en wat voor soort slachtoffers die zal maken, is een raadsel. Zeker is dat de kerk, omdat ze deel uitmaakt van deze wereld, zal niet worden gespaard. De enige manier om door deze enorme wirwar een weg te vinden, lijkt mij, is door een contemplatieve benadering. Dat betekent de werkelijkheid onder ogen zien en ophouden met navelstaren.

Een niet christelijk dualisme overwinnen
Contemplatie en actie staan ​​niet tegenover elkaar. Het een kan niet gezond bestaan ​​zonder het ander.
“In Jezus Christus, in zijn persoon en in het evangelie is er geen tegenstelling tussen contemplatie en actie”, zei de paus tijdens zijn algemene audiëntie op 5 mei 2021.”Nee. In het evangelie en in Jezus is er geen tegenstrijdigheid. Dualisme maakt geen deel uit van de christelijke boodschap”, zei de paus.

Uiterlijk gedrag heeft spirituele begeleiding nodig
De Franciscaanse leraar Richard Rohr, die het Centrum voor Actie en Contemplatie oprichtte, benadrukt dat er geen tegenstelling kan zijn tussen effectieve actie en authentieke contemplatie.
“Het belangrijkste woord in de naam van ons Centrum is niet Actie, noch is het Contemplatie; het is het woord  en . We hebben zowel compassievolle actie als contemplatieve oefening nodig voor onze spirituele reis”, zegt hij. “Zonder actie is spiritualiteit dood en draagt ​​ze geen authentieke vrucht. Zonder contemplatie komt al ons doen voort uit ego, ook al lijkt het onbaatzuchtig, en zal het meer kwaad dan goed doen. Ons handelen en ons gedrag moet verbonden zijn met en ondersteund worden door spirituele begeleiding ’, besluit Rohr.
Ga terug en kijk nauwkeuriger naar Laudato si’ (2015) en Fratelli tutti (2020) en je zult zien dat paus Franciscus in deze twee encyclieken dezelfde conclusie trekt. En als je wat meer biddend over de evangeliën mediteert, zul je ontdekken dat Jezus dat ook doet.

bron: https://international.la-croix.com/news/letter-from-rome/the-pope-and-the-praying-menace/16579

Vertaling en bewerking: redactie www.deroerom.nl