artikel van de maand

Verkeerde Lieve Heer okt 2009

20November is uitgeroepen tot de maand van de spiritualiteit. De grote advertentiepagina’s met hun rode kleur kunnen u niet ontgaan zijn. Ook De Roerom levert daaraan zijn bijdrage o.a. door het medeorganiseren van de landelijke ontmoeting van mensen die zich inzetten voor een kerk die tegelijkertijd open en gastvrij is en die haar identiteit koestert. Hierover kon u al eerder op deze site lezen, zie ook de startpagina. Het artikel van de maand is dit keer een beleving van spiritualiteit die ieder kan ervaren, als je er maar voor open wilt staan.

tekst: Jeanne van Leijsen – © Foto: Jac van Leijsen

De zomer was goed en lang. En het najaar belooft ook nog wat. Met dat hedentijdse weerbericht, dat de verwachting voor meerdere dagen kan aangeven, is de verlokking groot om er nog eens op uit te trekken. En zo fietsen we op een goede dag zomaar ineens van Breda naar de Achelse Kluis. We maken daar nog net de dagsluiting mee, die door vier monniken en twee postulanten wordt vormgegeven en verder wordt bijgewoond door een vijftiental leken/toeristen. Een kippenvelmoment voor mij is als tijdens het zingen van het mooiste Marialied, dat uit zes prachtige mannenkelen komt, de lamp is uitgeknipt en in het schemerdonker de contouren van vier gepijde fragiele monniken diffuus herkenbaar zijn door het laatste straaltje avondlicht dat door de gebrandschilderde ramen naar binnen valt. A touch of God, noem ik dat wel eens. De Goede God.

We logeren bij ‘Vrienden van de Fiets’ in de buurt. ‘s Morgens aan het ontbijt raadt onze gastvrouw ons een fietstocht door de Belgische Kempen aan, omdat we aangeven landschapsmensen te zijn. Ze heeft een dikke map met routes en geeft ons nog een extra velletje papier mee, waar bovenaan de kreet ‘Verkeerde Lieve Heer’ op prijkt. Navraag leert dat net over de grens onder Lommel halverwege de 19e eeuw een vloeigebied is aangelegd, waardoor met het water van het in diezelfde tijd gegraven Schelde-Maas-kanaal de grond vruchtbaar is gemaakt. Als peilpunt is toen een hardstenen sokkel opgeworpen en later is daar een kruisbeeld op geplaatst. En daar is dus iets ‘mis’ mee. We zijn benieuwd.

Al fietsend langs de Dommel, zien we stromen. Knap stukje ouderwets watermanagement. Al fietsend zien we vele regenhaspels zich uitrollen om de maïs te bevloeien. Knap stukje nieuwerwets watermanagement. En zo fietsend rijden we het Hageven-natuurgebied in. Er is een slagboom, een wildrooster en een informatiebord. En we zien tussen de bomen een heuvel met een sokkel en een kruisbeeld. We kijken omhoog en zien nog niet meteen wat er mis zou kunnen zijn. Wel moet ik nu denken aan het boek ‘De Engelenmaker’ van Stefan Brijs, dat ik onlangs heb gelezen. Een gruwelijk mooi boek, waarin de hoofdpersoon op het einde zichzelf aan het kruis nagelt. Ik heb me toen afgevraagd: ‘Hoe doe je dat? Jezelf kruisigen?’ Wat ik nu zie is, dat beide voeten een spijker hebben. Is het dat? Nee, het wringt ergens anders. Het hoofd! Hangt dat niet een beetje gek? Rustend op de linkerschouder in plaats van op de rechterschouder. Ja, dat is het! En daarom wordt dit beeld ‘Verkeerde Lieve Heer’ genoemd? Omdat wij gewend zijn het beeld anders te bekijken? Hoog tijd voor een bredere blik.
 
Onze verbazing is nog groter, als we later in het poortgebouw van de Postelse Abdij OLH ook naar links zien hangen. Nu gaan we er een spel van maken en raden naar welke kant Christus buigt op het laatste veldkruis dat we passeren net voor we thuis zijn. Wat blijkt? Onze Lieve Heer kijkt met dichte ogen strak voor zich uit. Er zijn dus meerdere beelden en wegen die naar Rome leiden en er is er niet één echt verkeerd, lijkt mij.