Parochie en visie

Coronacrisis legt gebrek aan visie in veel parochies bloot

door Mirjam Spruit

We zijn nu bijna twee maanden onderweg in ‘de coronatijd’, ook als parochies. We beginnen aan de situatie te wennen: veel afleidingen zijn verdwenen, het sociale contact is noodgedwongen afgenomen en beperkt tot anderhalve meter. De eindigheid en kwetsbaarheid van het leven zijn meer op de voorgrond komen te staan. Reikhalzend kijken we uit naar de tijd dat we dingen weer mogen: op bezoek bij anderen, naar een restaurant toe, sporten met elkaar en bij elkaar komen in de kerk. Hoe zit het met onze parochies? Grofweg zie ik drie strategieën van parochies op dit moment, die ik alle drie herken vanuit mijn eigen ervaring.

1. Wachten tot de coronatijd voorbij is
De eerste is te wachten totdat “de coronatijd voorbij is.” Tot die tijd zijn alle vieringen, bestuursvergaderingen, werkgroepen en bijeenkomsten afgelast. Soms zorgt men maandelijks of wekelijks voor een nieuwsbrief op de website van de parochie en gaat een diaconale groep beperkt door. Na de coronatijd hoopt men en verwacht men op de oude voet verder te gaan. De eerste weken van de coronacrisis zat ik ook op deze strategie: we lasten bijvoorbeeld de tweewekelijkse vrouwengebedsgroep af, wachtten af en moesten nog wennen aan de nieuwe werkelijkheid.

2. ‘Iets digitaals doen’
De tweede optie is om op goed geluk ‘iets’ te doen op dit moment. Veelal is dit het aanbieden van een livestream – wat voor veel parochies een hele prestatie is – en waarbij men hoopt dat de schade van het verlies aan kerkgangers en financiën na de coronatijd beperkt wordt. Ook ik was en ben blij, dat de parochie waar wij heen gaan, een goede livestream aanbiedt, waardoor we ons toch nog enigszins met de parochie verbonden kunnen voelen.

Wat deze twee strategieën echter gemeen hebben, is dat zij bloot leggen dat een visie op het parochie zijn en het kerk-zijn op veel plaatsen ontbreekt. Met name ook een visie om mensen van buiten de kerk te bereiken met het evangelie. Want immers, de missie en de visie van een parochie veranderen niet in deze coronatijd, alleen de context waarin zij deze missie en visie uitleeft.

Wat is de missie van onze Kerk, van de parochie? Waarom bestaan we? In welke bewoordingen je het ook aangeeft, het heeft iets te maken met ‘mensen helpen om God, Jezus (beter) te leren kennen.’ Tegenwoordig spreken we vaak over mensen helpen om ‘leerlingen van Jezus’ te worden (zie Mt. 28, 19-20). Als mensen leerling van Jezus zijn geworden, kan het niet anders dat zij anderen willen helpen om ook Zijn leerling te worden, en dat zij hiervan getuigen in woord en daad.

Bij de visie van de parochie, gaat het over wat je zou willen bereiken over grofweg vijf jaar. Visie is een beeld van de toekomst hoe het zou kunnen zijn. Het is een beeld dat passie in ons opwekt. Hiernaartoe willen we de mensen motiveren en mee op weg nemen: ‘Stel je toch eens voor dat…’ Deze visie kan per parochie verschillen en is natuurlijk afhankelijk van waar de parochie zich bevindt, bijvoorbeeld op het platteland, in een Vinex wijk of in een stad.

3. Snelle aanpassing aan de nieuwe werkelijkheid vanwege duidelijke missie en visie
Het valt mij op dat parochies die een heldere missie en visie hebben veel sneller de omslag kunnen maken naar de nieuwe werkelijkheid waarin wij nu leven. Zij zijn vrij vlot aan de slag gegaan om juist in deze nieuwe situatie mensen te helpen om leerlingen van Jezus te worden. Concreet zie ik dat terug in de volgende initiatieven:

lees het volledige artikel op www.parochiespiritualiteit.org