Kerk en jonge mensen synodeblog dag 14

In de wandelgangen van de synode gebeurt ook het nodige. De afgelopen dagen was in het nieuws dat er een breuk is ontstaan binnen de orthodoxe kerken. Het Patriarchaat van Moskou heeft de eucharistische gemeenschap met het oecumenisch patriarchaat van Constantinopel opgezegd. De reden hiervoor ligt in het geschil over jurisdictie over de orthodoxe kerk van Oekraïne. De Oecumenische Patriarch van Constantinopel heeft een onafhankelijke Oekraïense orthodoxe kerk erkend en dit is uitgelopen op een breuk tussen de twee grote orthodoxe kerken.

 

“Het is goed als mensen praten en naar elkaar luisteren ondanks verschillende posities. “

De Grieks-katholieke aartsbisschop van Oekraïne is ook een synodevader. Hij is een katholieke bisschop, dus in eenheid met Rome en is geen partij in het conflict. Vandaag bezocht het hoofd van de afdeling Buitenlandse Zaken van het Russisch-orthodoxe patriarchaat, Metropolitan Hilarion, ons en bracht een groet aan de synode. Deze twee bisschoppen, de Russisch-orthodoxe en de Grieks-katholieke, spraken elkaar tijdens de koffiepauze. Er vormde zich een grote menigte om hen heen. Iedereen voelde het belang van deze ontmoeting. Ze praatten lang met elkaar. Kan de Grieks-katholieke bisschop bemiddelen in het geschil? Zelfs als ik de inhoud van het gesprek niet weet, trof het me: het is goed als mensen van gedachten wisselen en naar elkaar luisteren, ondanks verschillende posities. Want waar mensen met elkaar spreken, blijft de gemeenschap bestaan. Deze overtuiging wordt bij mij steeds sterker. Het is goed dat zoveel onderwerpen in de synodezaal worden besproken. Het stelt me gerust dat over de dingen gesproken kan worden. 

“Er moet iets uit deze Synode komen, anders is het een flop”

Als ik terugkijk op mijn beschouwingen van de afgelopen dagen, merk ik dat ik mezelf onder druk zet.  Het schrijven van deze blog draagt daar ook aan bij. Zo spreekt in zacht stemmetje in mij -maar wel met invloed-: “Er moet iets uit deze synode komen, anders is het hele gebeuren een flop. Er moeten concrete beslissingen worden genomen over seksuele moraal en over de positie van vrouwen in de kerk, anders keren veel mensen zich weer teleurgesteld af. Velen lezen deze blog met welwillendheid en ontlenen er hoop aan. Natuurlijk wil ik niet dat de lezers teleurgesteld zijn. ‘

Dit zijn legitieme gedachten, maar ik begin in te zien dat ik mezelf daardoor onder druk zet.
Ik moet toegeven dat ik in de dagelijkse blogs elke dag de gebeurtenissen van de Synode ging beoordelen. Ik begon te oordelen en verloor het vertrouwen op een proces dat zich zou kunnen ontwikkelen. Ik had er niet langer vertrouwen in dat dit een goede en door God geleide weg is. Dit alles dreef me in de richting van een innerlijke blokkade. En dat is een groot probleem.

Als ik oordeel, distantieer ik  me van het proces waar het hier om gaat:
luisteren naar en kijken naar wat wordt aangeboden (stap1 ) , en vervolgens een keuze maken in het beoordelen van wat welke nuances van belang zijn. (stap 2)
Met de druk, de beoordeling en de angst voor teleurstelling, verval ik in de houding van “zelf dingen willen doen”. En dat is zelden een weg naar echte vrijheid en vitaliteit. 

Eigenlijk ken ik deze gang van zaken uit de begeleiding van mensen in retraites heel goed en ik weet dat dit op niets uitloopt. Het maakt je gesloten, het maakt je moeilijk en kan een bron van berusting en zelfs ruzie worden.Zo kom je dan niet verder. Wat adviseer ik op zulke momenten aan de retraitedeelnemers? Breng het voor God, praat met Hem daarover.

Dat deed ik dus deed ik in mijn gebed gisteravond en vanmorgen vroeg, en wat gebeurde er? Mijn kijk op de zaak is wat breder geworden en daarmee veranderd. Toen ik vandaag in de aula luisterde, kon ik beter waarnemen wat er aan nieuws naar voren kwam en me niet alleen fixeren op wat nog niet is besloten. Innerlijk kreeg ik meer de houding: Vertrouw dat veel goeds hier zal groeien. Je zult het pas een over paar weken, maanden of misschien jaren zien. Maar in de diepte van mijn hart leeft de overtuiging: God is aan het werk! Misschien krijg ik nu het verwijt dat ik me in slaap laat sussen. Dat is niet waar. Leven groeit en kost tijd, maar dan wordt het sterk en worden geen wonden veroorzaakt. De synode zal goed zaad uitstrooien en het zal vrucht dragen.

 

“We moeten allemaal meer naar elkaar en naar God luisteren”
Vandaag viert de kerk St. Lukas, de evangelist. Hij was een dokter voordat hij Jezus volgde. Maar zelfs daarna bleef hij een soort arts: door het woord van Jezus, dat hij predikt, geneest hij verharde en angstige harten. De bisschop die de ochtendoverweging hield sprak over innerlijke genezing. En ik dacht: “Precies! God, je moet de angst in mijn hart aanraken en genezen. Dan zal ik meer open staan, en meer in staat zijn om je te vertrouwen.”

Dat is ook een doel van deze Synode. We moeten allemaal meer naar elkaar en meer naar God luisteren. Dan gaan onze verharde en angstige harten open en kunnen we meer openstaan voor anderen. Dan komen we samen verder! Dan kan het Koninkrijk van God groeien, een Koninkrijk van Vrede, Gerechtigheid en Vreugde in de Heilige Geest.

 

Clemens Blattert SJ