Kerk en jonge mensen synodeblog dag 22

afsluiting

Vanmorgen kwamen we allemaal samen in de Synode-aula. Opnieuw was de hele ochtend gereserveerd voor het lezen van het definitieve document. We hadden allemaal het gevoel dat we blij zijn dat het er op zit en dat we weer naar huis kunnen.

Overigens is bij het lezen van de herziene definitieve tekst mijn vermoeden bevestigd: vergeleken met het ontwerp heeft de tekst aan kracht verloren. Je merkt dat de tekst probeert om tegengestelde posities weer te geven zodat alle partijen zich erin kunnen vinden. Ik moet eerlijk zeggen dat me dat teleurstelt.
Wanneer de Synode vanavond de tekst officieel overhandigt aan de paus, is er al een nieuw proces in gang gezet. De paus zal een eigen document schrijven op basis van deze tekst en op grond van alles wat hij heeft gehoord. Ik hoop dat het dapper en bemoedigend zal zijn. 

Met het einde van de Synode is dit mijn laatste blog. 

Het bijhouden van dit blog is voor mij een soort pelgrimstocht, goed om het proces van de synode te volgen.

Ik ben blij met de vele reacties die ik kreeg.

Ik ontdekte dat een soort pelgrimsgemeenschap ontstond:

Mensen die meegingen op deze synodale route. Neem de enthousiaste theologiestudenten uit Zwitserland met hun belangstelling voor het werken met jongeren, of de biddende religieuzen van ‘computerzusters’; ik denk aan de kardinaal, die na een lange werkdag deze blog las om zijn deelname aan de synode vanuit een ander perspectief te zien, of de journalisten die met professionele bril naar de synode keken.

Uit de reacties ontdekte ik dat er een gemeenschap ontstond die verenigd is in zorg, in liefde voor mensen, voor God en de kerk. Dit alles heeft me geraakt en heeft het gezamenlijk op weg zijn voor mij gestalte gegeven. 

Al in zijn eerste preek bracht paus Franciscus een van zijn favoriete citaten. De volwassenen zouden de jonge mensen moeten aansteken  zodat ze profeten en zieners worden (Joël 3: 1). Ik zou er veel over kunnen schrijven, maar één ding is vooral belangrijk voor mij:

Mijn droom is dat mensen zo moedig zijn dat ze zich laten inspireren door God, dat zij muren neerhalen, een woord van vertrouwen durven spreken, en ruimte durven creëren, – ieder met de eigen geestesgaven. 

Dat brengt me bij mijn laatste punt. Ik heb in deze dagen geregeld gebeden in een kapel bij ons Jezuïetenklooster. In die kapel is een een groot mozaïek, dat de geboorte van Jezus uitbeeldt: God incarneert in deze onze tijd. Dat is een van de grote wonderen: de schepper van alles wordt een kleine, weerloze baby. Er klinkt in mijn oren een gezegde van Alfred Delp SJ: Wat is er veranderd sinds God werd geboren? Is de wereld echt beter geworden,? Is het lijden minder geworden? 

Nee, maar ons leven is wel vervuld met een lichtstraal: Emmanuel. Onze wereld is veranderd omdat God het leven met ons deelt.

Bij de afsluiting van de synode staat dit woord mij helder voor de geest. Ja, er is de werkelijkheid van misbruik en onrecht, de noodzaak van hervormingen – we moeten dat onderkennen en moedig aan het werk gaan.
Maar laten we ons daarbij vasthouden aan Hem die het fundament, het leven en het doen van de Kerk is, Emmanuel, die ons voortdurend onderweg zal vergezellen. 

Ik dank u voor uw belangstelling en wens u van harte Gods rijkste zegen.

Clement Blattert sj