Kerk en jonge mensen synodeblog dag 12

Gistermiddag presenteerden de 14 taalgroepen de verslagen van hun discussies. In mijn blogartikel gisteren liet ik al merken dat ik weinig verrassingen verwachtte. Dat klopte wel. Het bleek een verzameling goede ideeën, nog steeds niet geordend, aangeboden als een interpretatie van de realiteit van het leven van jonge mensen. De redactiegroep probeert nu een geheel van deze verzameling te maken. Het gaat erom de belangrijkste boodschappen naar voren te brengen, zodat er misschien iets inspirerends uit kan komen. 

Naast mij in de zaal zit de voorzitter van de benedictijnenconferentie van abten, abt Christopher. Hij is ook als expert uitgenodigd en heeft vandaag op korte termijn om hulp in het redactieteam gevraagd. In de koffiepauze ontmoette hij me. Met twinkelende ogen zei hij me dat de redactie iets heel goeds had gedaan met de ideeën van de bisschoppen. De redactie is op deze synode als het ware de truffelzoeker van de Heilige Geest. Wat een bisschop inbrengt is nooit een verfijnd theologische bijdrage, maar stukjes van een puzzel. De redactie beoordeelt dit alles en probeert tot iets nieuws te komen. Er is wel eens gezegd: als we marmeren blokken van de synode-aula naar de redactiecommissie brengen, proberen de commissieleden er een kathedraal uit te bouwen! Ik wacht af wat ze er nu van maken!

 

U merkt waarschijnlijk al bij het lezen van mijn blog dat deelname aan een dergelijke synode iets is als het zwemmen in een golfslagbad. Golven van verveling, angst, berusting worden afgewisseld met golven van hoop, positieve spanning en vreugde over wat er ontstaat. Als ik me de begeleiding herinner van jonge mensen die hun eigen weg zoeken, is het daar precies hetzelfde. Soms ben je vol moed en een geest van optimisme, soms lijk je ontmoedigd en geloof je niet dat er ooit iets uit je zal komen. De synode bevindt zich ook in zo’n creatief proces. Het is en blijft vermoeiend, maar ook gevarieerd.

 

Hoe dan ook, vandaag knettert het weer onder ons experts. Het lezen van de bijdragen aan deel 3, die concrete voorstellen ter uitvoering  behandelt, is begonnen.

Een van de punten die naar voren komen: participatie. Jongeren moeten een stem krijgen, niet alleen voor hun zorgen in de kerk, maar de gedachte is dat er een Raad moet komen, in Rome, in de bisdommen en de parochies waarin jonge mensen hun mening over de Kerk kunnen geven. Dit, om ervoor te zorgen dat de positieve impulsen van deze Synode niet in de vergetelheid raken. 

Een typisch kenmerk van een grote bijeenkomst als de synode is dat er veel besrpoken wordt tijdens de luch, ded avondmaaltijd of nog later. En natuurlijk sta je tijdens de vergadering samen in de koffiepauzes. Iets aparts is de “small talk”. Zodra je met iemand begint te spreken, verschijnt er een bisschop, die raakt betrokken bij het onderwerp, maar niet voor lang, want dan is er al weer een volgend persoon met cappuccino in de hand er tussen gekomen. Na aandachtig luisteren is er ontspanning in de pauzes, vecht je je een weg naar de koffie, naar de koekjes en praat je gewoon tegen degene die je net tegenkomt. Zo gaat dat in een pauze.

 

Maar het gaat ook om een “redelijke” uitwisseling. Gisteren werden we uitgenodigd voor een zogenaamde achtergronddiscussie met de Duitstalige journalisten van de Duitse ambassade. Ik was verbaasd over het aantal journalisten dat er was: ongeveer 30 vrouwen en mannen die de Synode volgen. 

Hoewel een persconferentie de neiging heeft de klassieke thema’s naar voren te brengen, was het mogelijk om een algemeen beeld te schetsen van de thema’s van de synode die avond. En de belangstelling was eerlijk en groot. Ik was echt blij. Omdat ik dacht dat journalisten niet geïnteresseerd zouden zijn in de vraag hoe jonge mensen tegenwoordig vertrouwen in God kunnen vinden, of in hun zoektocht naar wat hen wel of niet aanspreekt. In het proces van volwassen worden kan de kerk vrije rujimte aanbieden. Of je er sensationeel nieuws van kunt maken, betwijfel ik, maar ik ben er zeker van dat zelfs voor deze vragen open oren aanwezig waren.

Trouwens, de cirkel van een persoonlijke geschiedenis is gesloten. Een vriend van mij is schilder. Een schilderij door hem gemaakt waarover ik veel heb gehoord,  hangt in de lobby van de ambassade. Gisteravond had ik de gelegenheid om ernaar te kijken en een selfie te maken met deze foto.
Het is altijd fascinerend welke deuren hier terloops openen en een prachtig inzicht geven.

Clemens Blattert SJ