SYNODE BLOG – 2018/05/10
Drie en een halve week debatteren bisschoppen, deskundigen en zelfs een aantal jongeren uit de hele wereld in het Vaticaan over: Jongeren, Geloof en Roeping.
Pater Clemens Blattert SJ (D) is uitgenodigd om als deskundige deel te nemen. Hij schrijft iedere dag een blog, dat we hier brengen. Vandaag: dag 3
De synode heeft als doel de wil van God voor de kerk in de tegenwoordige tijd te erkennen. Dus het gaat over luisteren naar de Heilige Geest. In de laatste dagen is dat echt een uitdaging voor mij. Omdat ik kort voor de synode werd uitgenodigd, moest ik veel improviseren. Net aangekomen ren ik hier van vergadering naar vergadering, en word ik door veel mensen, en ook confraters, uitgenodigd, .. ook een soort reunie.
Maar voor ik ‘s avonds moe in bed val, neem ik steeds de tijd voor mijn dagelijkse terugblik. Gedurende dit half uur merk ik hoe weinig ik opensta voor mezelf en naar God luister. Deze ‘kerkelijke gebeurtenis’ is een verleiding om je af te sluiten voor Gods Geest.
Maar hoe ziet mijn geestelijke dag eruit? Om 7:00 uur vieren we jezuïeten hier in het ‘hoofdkwartier’ van de jezuïetenorde een eenvoudige en eenvoudige mis. Dat deed me vanmorgen echt goed. De mis is stil, de medebroeders zijn bijeen en vanmorgen zag ik hoe hun rust en concentratie mij hielpen. Dan is er ontbijt.
Om 8 uur zou ik de gelegenheid hebben voor een rustig moment, in de laatste paar dagen kwam er dat niet van. Maar nu geloof ik dat ik steeds meer mijn ritme vind, ik mediteer over het Evangelie van de dag. Dat is belangrijk voor me, want zoals Ignatius zegt, kan ik me zo openstellen voor het werken van God door de dag heen. Ik heb ook deze tijd van stilte nodig om in contact te zijn met mezelf, niet alleen in de “buitenkant”, alleen dan kan ik weer openstaan voor anderen. Iets dat ik elke dag moet vernieuwen omdat de deur van mijn hart gauw dichtvalt.
Wanneer we om 9.00 uur allemaal aankomen in de aula, bidden we samen voor het getijdengebed van de Terts in het Latijn. Omdat ik geen Latijn ken, mompel ik maar mee, maar in een echte openheid naar Hem ben ik niet.
Maar er zijn die speciale drie minuten die de paus heeft geïntroduceerd. Als vijf mensen gesproken hebben, is het drie minuten stil in de aula. We laten het gehoorde naklinken en bezinken. Gisteren werkten velen in die drie minuten nog op hun laptop, maar nu kun je duidelijk zien dat mensen deze drie minuten beginnen te waarderen.
Ik leun achterover en zie wat er in me blijft hangen. Interessant genoeg waren dit vandaag twee gesprekken die ik in de pauze had.
De ochtend en de middag worden beëindigd in de aula met de “Engel des Heren”. De paus bidt het gebed zacht in de microfoon, maar dat heeft iets. Dit eenvoudige gebed brengt bij de kern van de zaak: een jong iemand wordt door God aangesproken en staat voor hem open, zegt ‘ja’. Dat is de taak van de kerk – dat is wat de kerk wil openingen bieden aan jonge mensen, niet in de weg staan, zodat zij tot een ontmoeting met God kunnen komen.
Neem de toespraak van hulpbisschop Wübbes: “sociaal zwakke jonge mensen worden zijn als afgedankte stenen, maar zij kunnen hoekstenen zijn voor de kerk, als we ons voor hen openstellen.”
Ook een kort gesprek met ene Chiara trof me vanochtend. Ik vroeg haar hoe ze haar roeping had gevonden. “Het leven heeft me mijn roeping getoond.” Die zat.
Maar waarom “hoorde” ik deze mensen eigenlijk? Het heeft te maken met het feit dat ze op een andere manier hebben gesproken. Ik merkte dat zij spirituele mensen zijn – ze spreken niet om gehoord te worden. Ze spreken over wat hen bezig houdt. Ze beleven hun roeping en delen dat. Dat raakt me!
Er is veel dat goeds in de aula, maar weinig raakt echt omdat het niet uit het hart komt. Dit inzicht wordt ook gedeeld door vele synodevaders: daarom komt de boodschap niet aan bij jonge mensen.
“Luisteren” is ongelooflijk belangrijk zo stelt de paus. Maar daarvoor heb ik een open houding nodig. In de Synode-aula besef je dat tot nu toe niet op elkaar wordt gereageerd: iedereen heeft zijn eigen punten van zorg. Dat maakt het moeilijk om tot gezamenlijkheid te komen.
Kortom, de Geest is aan het werk, maar er is nog steeds veel afgeslotenheid, helaas ook in mijzelf. Ik merk, dat hoewel ik op een kerkelijk ‘ evenement’ ben, ik veel moet oefenen om open te zijn. Alleen dan kan ik echt luisteren en de “mociones” waarnemen, zoals Ignatius het noemt.
Tijdens de zomer gaf ik verschillende retraites van meer dan zes weken, de ene na de andere. Vergeleken met wat ik nu meemaak was dat vrij eenvoudig. Dè stresstest van het spirituele leven is misschien niet het dagelijks leven, maar een bijeenkomst van kerkmensen!
Clemens Blattert SJ