De Duits-Braziliaanse bisschop Johannes Bahlmann houdt tijdens de synode een synodedagboek voor Vaticaan Nieuws bij. Bahlmann is franciscaan, komt uit Visbek in het bisdom Münster en is sinds 2009 bisschop van Óbidos in het midden van de Amazone.
Zondag 13 oktober 2019
Vrouwen voor het voetlicht
Het Sint-Pietersplein staat deze zondag vol met pelgrims van over de hele wereld. Bijna alle leden van de Synode zijn ook aanwezig op deze buitengewone ochtend, toen de paus zaligen heilig verklaarde. Onder hen een Braziliaan, Dulce Lopes Pontes of “Irmã Dulce dos Pobres” (van de armen).
Zij was de engel van Salvador da Bahia, die alle arme mensen in nood hielp. Velen vergelijken haar met Moeder Theresa van Calcutta. Haar getuigenis dat spreekt uit haar leven is indrukwekkend. Dulce kwam uit een welgestelde en gerespecteerde familie en gaf alles op om Jezus Christus te volgen. Ze trad in tot de Congregatie van de Missiezusters van Maria Onbevlekt Ontvangen.
Veel gelovigen uit Brazilië zijn naar Rome gekomen om deze heiligverklaring bij te wonen, evenals medezusters van zuster Dulce, uit Brazilië, Duitsland (Münster), de VS, Nambia, Angola, Taiwan en de Filippijnen.
Opnieuw wordt duidelijk hoe alles met elkaar is verbonden of, “interligado” , zoals we in het Portugees zeggen. Deze zusterorde werd in 1911 gesticht door bisschop Amandus Bahlmann, OFM, en moeder Imaculada Elisabeth Tombrock, SMIC, in Santarém, in het hart van Amazonia. Veel jonge vrouwen zijn op pad gegaan, vooral uit het Duitse bisdom Münster, om samen met hun Braziliaanse zusters deze nieuwe orde te stichten en te zorgen voor de mensen van de Neder-Amazone. Langzaam verspreidde deze zustergemeenschap zich verder, zowel in het noordoosten van Brazilië als in andere landen van de wereld.
Het zijn vooral de religieuzen die eeuwenlang onvermoeibaar in het Amazonegebied het geloof te verkondigden, maar ook spanden zij zich in om de sociale situatie te verbeteren. Ze geven hun leven weg voor hun naasten. Net als Dulce Lopes Pontes zijn het de religieuze vrouwen die nog steeds naar de meest afgelegen plekken gaan, de moeilijkste situatie ten goede veranderen, de meest uiteenlopende uitdagingen het hoofd bieden, zorg dragen voor de behoeften van de mensen, vooral de armsten, en zich inzetten voor de rechten van de mensen en de schepping.
Deze vrouwelijke religieuzen gaan onbaatzuchtig te werk, in vreugde en…in stilte. Als bisschop in het Aamazonegebied, als hun medebroeder wens ik hen meer erkenning en waardering toe.